Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Ωδή σε κάτι που ήταν κάποτε ζωντανό και τώρα έσβησε.




Δεν ξέρω πως ν αρχίσω. Θυμάμαι μόνο. Τον καινούργιο καφέ που μύριζε όμορφα και αλλιώτικα. Δύο κουταλάκια ζάχαρη, ένα καφέ. Λίγο ζεστό νερό και χτύπημα με το χέρι έως ότου γίνει κρέμα. Νεσκαφέ με γάλα. Νέες συνήθειες που εντυπωσιάσανε και καθιερώθηκαν αμέσως. Στα στρογγυλά τραπέζια του με τις αναπαυτικές καρώ καρέκλες του, ή στους μεγάλους καναπέδες στο βάθος με την απίστευτη θέα στην λίμνη και στα σκουροπράσινα πεύκα.

Ζεστή ατμόσφαιρα και μεγάλες παρέες μαθητών. Γέλια. Αγόρια και κορίτσια, ανίδεα παιδιά, ρουφάνε μαζί με τον καφέ ό,τι υπάρχει εδώ από την ζωή. Μουσικές, βιβλία, συζητήσεις, σχέδια. Ντροπαλά αγγίγματα, ακροδάχτυλα που καίνε και κατακόκκινα μάγουλα. Κορίτσια με άσπρους γιακάδες και μπλέ ποδιές. Αγόρια με σπυράκια στο μέτωπο και ιδρωμένες παλάμες. Τα νιάτα του τότε της μικρής μας πόλης, τους κρύους και μεγάλους χειμώνες στην θαλπωρή του  πνευματικού τους  κέντρου συνωστίζονται, και  ονειρεύονται την δική τους άνοιξή.

Μα καθώς  «τα πάντα ρει», νόμος αναπότρεπτος λέει, έτσι και το κτίριο που στέγαζε το πνευματικό μας κέντρο, το από χρόνια νεκρό, εξαφανίστηκε κομμάτι-κομμάτι και από την πόλη και από τα μάτια μας μέσα σε ένα φθινόπωρο. Μείναμε να πενθούμε σιωπηλά λίγοι ή πολλοί, θαμώνες μιας ανεπίστρεπτης εποχής, κοιτώντας μέσα απ΄ την ομίχλη τα σκουροπράσινα πεύκα στο βάθος που ευτυχώς είναι ακόμα εκεί







6 σχόλια:

  1. Αλήθεια κάποτε λειτουργούσε σαν καφέ; Δεν μου το χαν πει!
    Θα το ξαναφτιάξουν.. να δούμε..
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μοναδικό σημείο εξόδου στην πόλη ήταν κάποτε Ηφαιστίωνα. Αν ήθελες να συναντήσεις κάποιον, εκεί θα τον έβλεπες.
      Αυτά στον πάνω χώρο, κάτω στην σκηνή, θεατρικές παραστάσεις, σχολικές γιορτές και προβολές ταινιων απο την φωτογραφική Λέσχη...

      Διαγραφή
  2. Αν φτάσαμε στο σημείο πλέον να γκρεμίζονται πνευματικά κέντρα… η κατάντια μας δεν έχει παραπέρα…

    Αν, καθόλου απίθανο, αφήσουν και τα μπάζα στην άκρη, τότε ο πόνος θα είναι μεγαλύτερος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Στράτο μου!
      Το κτίσμα, είχε κριθεί ακατάλληλο εδώ και πολλά χρόνια και ήτανε ανενεργό, δηλαδή δεν εχρησιμοποιείτο. Άλλος χώρος δεν υπήρξε για πολιτιστική χρήση, ούτε και ενδιαφέρον από την πλευρά της πολιτείας για την κατασκευή νεου κτίσματος.
      Τώρα απλά σβήνει από τον χάρτη, γιατί η στέγη η κατασκευασμένη από αμίαντο έπρεπε να αποσυρθεί για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους.
      Η νοσταλγία πολλών από τους συμπολίτες μας, θα αναζητά στην απουσία μιά ανάμνηση...

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Μερικές φορές, μισώ την φράση " τα πάντα ρει"..
      Καλησπέρα.

      Διαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...