Ξαφνικά, μου λείπεις. Δεν ξέρω τι στο καλό μου συμβαίνει και
κάθε φορά μετανιώνω. Που σε ξέχασα. Που δεν μου λείπεις αβάσταχτα. Που μπορώ
και "παίζω και γελάω" χωρίς αυτόν τον λυγμό στον λαιμό μου, εκεί, στο σημείο
που ο γιατρός μου εξετάζει τον θυροειδή
αδένα. Και εκεί που λέω: «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ», τσούπ!...
Ξεπετιέται μια ανάμνηση τόοοση… Όπως τότε, που τρώγαμε μαζί τον κουραμπιέ και
ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια για το ποιος θα πρώτο-αρπάξει το κομμάτι με τα αμύγδαλα.
Σου σκούπιζα την άχνη από την μύτη σου θυμάμαι με το δάχτυλό μου και χανόμουνα
μέσα στα μάτια σου. Τα μαύρα. Τα πιο όμορφα του κόσμου. Με το πιο πονηρό
χαμόγελο που μπορούν να χαμογελάσουν
ανθρώπου μάτια. Τα δικά σου τα μάτια. Και εκεί χάνομαι για λίγο και παίζω με τις
αμφιβολίες μου. Τις βάζω να τρέχουνε γύρω –γύρω στο δωμάτιο και τις αξιολογώ
σύμφωνα με το χρώμα που φοράνε. Αν είναι πιο πολλές οι κόκκινες, ή μήπως πιο πολλές
οι σμαραγδί. Αυτά κάνω. Μην θαρρείς πως ξαφνικά σοβάρεψα. Δεν αλλάζει κανείς, στο ξαναλέω. Ούτε θαύματα
γίνονται. Μόνο που να, όταν κάνουμε παρέα οι δυό μας, σαν να διώχνουμε τους φόβους
μας. Στην καλύτερη, με τις οι φωνές μας. Στην χειρότερη, με τις
πρασινοκόκκινες λάμψεις μας…
