Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Η μουριά.


Στην άκρη του σοκκακιού, κολλητά στον τοίχο της εκκλησίας είναι φυτρωμένη μια μουριά. Κανείς δεν θυμάται πια πότε εμφανίστηκε, λες και ήτανε από πάντα εκεί, ακριβώς όπως γίνεται με τους παλιούς γειτόνους, ξεχνάμε το πότε ήρθανε και πόσο καιρό μας συντροφεύουνε. Έτσι και η μουριά. Μας χαρίζει τον παχύ της ίσκιο και τα γλυκά άσπρα της μούρα χωρίς να μας ζητάει τίποτα, παρά μόνο το κρυφοχαμόγελο και την ευγνωμοσύνη μας για την ύπαρξή της.

Εκεί, κάτω από την μουριά αυτή, ήτανε κάποτε το σύνορο που η Ηρώ σταματούσε, καθώς ξεπροβόδαγε τον άντρα  που τους επισκεπτότανε στο σπίτι. Αυτό  που κατοικούσαν όλοι μαζί: Η Ηρώ με την οικογένειά της, ο αδερφός της με την δική του και η χήρα μητέρα τους. Ένα μεγάλο νεοκλασικό αρχοντικό «χίλιους καλούς χωράει»,όπως λέει και ο λαός.

Έτσι εκεί μέσα χώρεσε και τον ανομολόγητο και απαγορευμένο έρωτα της Ηρώς για τον άντρα εκείνον. Όπως αρκετά συχνά και ανεξήγητα συμβαίνει,(χημεία το λένε τώρα), γοητεύτηκε από εκείνον. Μυστήριο ανεξιχνίαστο έμεινε  για μας,το τι ένοιωσε γι'αυτήν ο μοιραίος εκείνος για την ζωή της άνθρωπος. Η ηρωίδα μας πάντως μόλις τον αντίκρυζε  τα μάτια άρχιζαν να λάμπουν.. Φωτιζότανε ολόκληρη από την γνωστή λάμψη των ερωτευμένων ανθρώπων, που όσο και να προσπαθούσε, δεν κατάφερνε ποτέ να την κρύψει με επιτυχία. Τον άντρα της βλέπεις, έναν ήσυχο άνθρωπο, τον παντρεύτηκε μικρή και μαζί του απόκτησε τα δύο παιδιά της. Ποτέ μου δεν έμαθα αν και πόσο τον είχε αγαπήσει. Όπως και η μουριά, ήτανε από πάντα θαρρείς σύζυγός της.

 Φαντάζομαι πως εκείνη την φωτιά που έκαιγε στα μάτια της για τον Άλλον, μάλλον πρώτη φορά στην ζωή του θα την αντίκρισε. Ίσως και να τρόμαξε λιγάκι. Εκείνη που σίγουρα αναστατώθηκε ήταν η μητέρα της, μια ιδιαίτερα δυναμική γυναίκα, που δεν άφηνε τίποτα στη τύχη του. Έλαβε τα μέτρα της, όπως ήξερε πάντα να κάνει, και σιγά-σιγά ο οικογενειακός φίλος που τάραξε την οικογενειακή τους γαλήνη, απομακρύνθηκε από τον περίγυρό τους.

Η Ηρώ, σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα, μαράθηκε. Δεν την είδαμε ποτέ ξανά, να επιστρέφει από την μουριά με χαμηλωμένα και χαμογελαστά τα λαμπερά της μάτια. Κλείστηκε μέσα στο σπίτι της και χωρίς κέφι, συνέχισε την ζωή της. Σιγά-σιγά την ξεχάσαμε και εμείς. Ώσπου κάποια μέρα μάθαμε το θλιβερό της νέο. Αρρώστησε από μια αρρώστια που γρήγορα την έφερε στο τέλος.

Απο όσο θυμάμαι αυτό ήτανε (από σύμπτωση ίσως, ή από εκδίκηση του φτερωτού θεού) και η απαρχή πολλών ατυχιών, που συνέβησαν στην οικογένειά της στην συνέχεια. Σήμερα στο σπίτι αυτό, ο μοναδικός του κάτοικος είναι ο άντρας της. Σιωπηλά και ήσυχα συνεχίζει την ζωή του, όπως έκανε πάντα. Σιωπηλό και ήσυχο μοιάζει και το σπίτι. Μόνο,που κάποια απογεύματα του καλοκαιριού, εκεί την ώρα που σουρουπώνει και πέφτουν οι σκιές, νοιώθω πως κάπου εκεί γύρω τριγυρίζει η μορφή της όμορφης Ηρώς και το φως των ξανθών μαλλιών της φωτίζει το σκιερό φύλλωμα της μουριάς…



……………………………….



«Όλες οι αρρώστιες, όλοι οι καρκίνοι, τα εγκεφαλικά, τα εμφράγματα, όλες οι αρρώστιες δεν είναι από πληγωμένη αγάπη .Είναι από κρυμμένη ,από θαμμένη ,από τσιμεντωμένη αγάπη μέσα μας ….»



(Από μια μια συνέντευξη του κ. Νίκου Πιλάβιου-του Παραμυθά Η αναφορά σε αυτή έγινε από μια εκλεκτή @φίλη στο facebook).



19 σχόλια:

  1. Όμορφη ιστορία και θλιβερή...
    Ωραία ανάρτηση...
    Καλημέρα από ΝΖ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι σ' επιασε καλοκαιριάτικα να μας μαυρίσεις την ψυχή...
    Όσο για τον καρκίνο δεν ξέρω αν είναι από κρυμμένη, από θαμμένη,από τσιμεντωμένη αγάπη μέσα μας, έχω λόγο όμως να πιστεύω πως μια αγάπη μπορεί να τον θεραπεύσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Artanis,
    Τα έχει δυστυχώς αυτά η ζωή..
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λύκε μας,
    Δεν τόθελα να σου χαλάσω το πρωινό σου,πίστεψέ με...Μου αρέσει όμως που μοιράζεσαι μαζί μας την βεβαιότητα πως η αγάπη θεραπεύει!
    Καλημέρα και κάθε καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ με τον Λύκο μας,η αγάπη όλα τα μπορεί.Ακόμα και αν χρειαστεί να την "απαρνηθείς",για τους άλλους,αυτή σε συντροφεύει γλυκά,σιωπηλά.....
    Σ' ευχαριστούμε φιλενάδα που κατάφερες να μας βγάλεις συναισθήματα κρυμμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ ωραία γραμμένη η ιστορία γεμάτη αισθήματα..φευ! Η πραγματικότητα άλλα μας δείχνει!
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμη (φιλενάδα):
    "...αυτή σε συντροφεύει γλυκά,σιωπηλά....."
    Τα είπες όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καμηλιέρη:
    Δεν με πιστεύεις έ;
    :))
    Καλάαααα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όμορφη ιστορία!!!

    Η φύση και η ηθική...

    Φιλιά θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σοφία μου,
    Έχω πάντα πρόβλημα με τις γενικεύσεις.Λές: «η πραγματικότητα,άλλα δείχνει»Ποια πραγματικότητα; Αυτή για την οποία προσπαθούν να μας πείσουν όλοι; Καλωσύνη και αισθήματα αληθινά υπάρχουν γύρω μας,πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.Απλά πιστεύω πως κυριαρχεί έντονα ο φόβος του να μην μας πιάσουνε κορόιδα και αμυνόμενοι σε αυτό (πολύ έντονα όμως!) χάνουμε την ουσία…Που είναι μία: Η αλήθεια που υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και η πίστη μας σε αυτό...

    Σε ευχαριστώ που με το σχόλιό σου μου έδωσες την ευκαιρία να πώ τα παραπάνω.
    Φιλιά πολλά επίσης στέλνω :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Thalassenia,
    Ακριβώς αυτό! Το είπες με δυό λέξεις!Η φύση (και πως μπορείς να την παραβλέψεις) και η ηθική(κατασκεύασμα του ανθρώπου!)
    Εδώ σε θέλω κάβουρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. τι ιστορία
    τόσο αληθινή όσο και σοβαρή και τρυφερή.
    ή μάλλον τόσο αληθινή όσο τρυφερή και σοβαρή.
    όχι, λάθος.
    ακριβώς τρυφερή, γιατί τόσο αληθινή και σοβαρή.

    ξέρω πως λέω βλακείες
    μα
    τι ιστορία...

    τι ομορφογραμμένη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αχ Ελένη...
    οι τρυφερές-σοβαρές σου λέξεις, πασπαλισμένες θαρρείς με την γλυκύτατη άχνη της καρδιάς σου...

    Σ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "μαράθηκε" η Ηρώ...
    κρίμα
    είναι αυτές οι κοινωνικές "συμβάσεις" που κάνουν τους όμορφους ανθρώπους να μαραίνονται

    (εγώ το πιστεύω πάντως, το έχω δει να συμβαίνει αυτό που γράφει ο "Παραμυθάς" -και σου γράφω εδώ όλη την παράγραφο:

    Αν έχετε νοιώσει την αγάπη παιδιά μην την κρύβετε τώρα που μεγαλώσατε. Μη φοβάστε. Ανοίξτε την καρδιά σας κι άστε την αγάπη να ξεχύνεται, κι ας πληγωθείτε. Μη σας νοιάζει. Μη φοβάστε να πληγώνεστε. Όλες οι αρρώστιες, όλοι οι καρκίνοι, τα εγκεφαλικά, τα εμφράγματα, όλες οι αρρώστιες, δεν είναι από πληγωμένη αγάπη, είναι από κρυμμένη, από θαμμένη, από τσιμεντωμένη αγάπη μέσα μας. Ξαμολάτε την λοιπόν… Μη φοβάστε τίποτα… Αρκεί αυτό που έχετε μέσα σας να είναι αληθινή αγάπη… Δεν εννοώ τα διάφορα συναισθήματα, αυτά είναι εύκολα, η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, είναι κατάσταση που ζεις μέσα της χωρίς να τη νοιώθεις, απλώς είσαι μέσα. Δεν την νοιώθεις. Είναι σαν τα δόντια μας που δεν τα νοιώθουμε όταν είναι υγιή, είναι εκεί και κάνουν τη δουλειά τους. Τα νοιώθουμε μόνο όταν χαλάσουν, όταν αρρωστήσουν. Τον έρωτα τον νοιώθουμε (όχι ότι δεν έχει τη θέση του στη ζωή), επειδή είναι ψιλοχαλασμένη αγάπη, αγάπη που πήρε λάθος στροφή. Γι’ αυτό η ελληνική γλώσσα, χρησιμοποιεί για τον έρωτα την έκφραση, «σου πονάει το δοντάκι, ε;».

    Πολύ τρυφερά γραμμένη η ιστορία της μουριάς!
    Φιλί και καλό μας Μήνα!!!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. νατασσάκι μου,
    Αν κάποιος έχει μέσα του ένα ηφαίστειο,έτοιμο να εκραγεί και δεν έχει δικλείδες ασφαλείας,θα σκάσει-δεν θα σκάσει;
    :))
    Αυτό!
    Φιλιά πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. και μυρωδιά και γεύση
    ζωής πες
    ανάμνησης πες
    αχ, με πήγες πίσω σε γλυκόν ίσκιο και τα μούρα μας ήταν βυσσινιά και λέκιαζαν τ΄άσπρο μας φανελάκι...

    ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Sokratis Xenos,
    αν κατάφερα να χαρίσω τέτοιο ταξίδι,χαίρομαι...
    .....
    (και ευχαριστώ...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...