Το σπίτι τους ήτανε δίπλα στη όχθη του ποταμού. Το πρωί που ξύπναγε κανείς και άνοιγε το παράθυρο, ένοιωθε τον ήλιο να τον λούζει, αντίκριζε τον καταπράσινο κήπο και το γεφυράκι απέναντι και άκουγε το κελάηδημα των πουλιών μαζί με το κελάρυσμα του νερού. Αυτά το καλοκαίρι. Τον χειμώνα η κατάσταση άλλαζε αρκετά, αρχής γενομένης με το παράθυρο. Άνοιγε για να αερίσει το δωμάτιο, αλλά δύσκολα κανείς καθόταν να θαυμάσει το τοπίο, καθώς το κρύο ήταν τσουχτερό. Στο σπίτι αυτό κατοικούσανε πέντε άνθρωποι. Η μάνα, ο πατέρας και τα τρία τους παιδιά. Από τις πιο αγαπημένες οικογένειες που έχω γνωρίσει ποτέ. Χαμογελαστοί και όμορφοι, γλυκομίλητοι μεταξύ τους, είχανε πάντα μια καλή κουβέντα στην άκρη της γλώσσας τους. Στο σπίτι τους έχω περάσει τις πιο όμορφες παιδικές μου ώρες. Κάποια συγγένεια μας συνέδεε, η ίδια γειτονιά επίσης, αλλά αυτό που κυρίως μας ένωνε ήταν η μεγάλη αγάπη που μου χάριζαν οι άνθρωποι αυτοί με την πλούσια καρδιά τους. Έτρεχα σαν πουλάκι στην αγκαλιά της κλώσας μάνας στο σπίτι τους, κάθε φορά που με μάλωνε η μάνα μου και έβρισκα παρηγοριά στην συντροφιά τους την καλή. Την μάνα του σπιτιού, μαμά και εγώ την αποκαλούσα και μου φαινότανε τόσο φυσικό αυτό, όπως ακριβώς ανέτελλε ο ήλιος κάθε πρωί πίσω από το απέναντι βουνό.
Όσο πλούσια όμως ήτανε η καρδιά τους, τόσο φτωχό ήτανε το πορτοφόλι τους. Εκείνα τα χρόνια δύσκολα κανείς τα έβγαζε πέρα. Χτίστης ο πατέρας, καλός μάστορας, μα η ανοικοδόμηση δεν είχε ακόμη αρχίσει στην περιοχή μας και καθώς το χωριό ήτανε ορεινό, δεν υπήρχαν σπουδαίες καλλιέργειες. Ταξίδευε ο πατέρας σε μακρινές πόλεις της ανατολικής Μακεδονίας, εργαζότανε εκεί όλον τον χρόνο και ξαναγύριζε τον χειμώνα να ξεχειμωνιάσει.
Η μάνα καλλιεργούσε το χωραφάκι μόνη της, και φρόντιζε τα ζώα του σπιτιού επίσης μόνη, με μόνη βοήθεια αυτή των παιδιών και των γειτόνων της. Προκοπή καμία. Είδαν και απόειδαν, το σκεφτήκανε έτσι, το σκεφτήκανε αλλιώς, ακούγανε και για μια μακρινή χώρα στην οποία πολλοί από τα μέρη μας είχανε ξενιτευτεί και μια χαρά τα καταφέρανε, το αποφασίσανε και αυτοί! Θα φύγουνε στην Αυστραλία…Πρώτος έφυγε ο πατέρας. Σε λίγο τον ακολούθησε και η μεγάλη κόρη. Κάποια στιγμή, ήρθε και εκείνη η φριχτή ώρα που έφυγαν και οι τελευταίοι. Η μάνα, μάνα μου σχεδόν, και τα δυο μικρά παιδιά της…Ακόμα θυμάμαι το χρώμα που είχε ο ουρανός εκείνο το χάραμα. Ένα μωβ χρώμα χωρισμού, θυμού, θλίψης και απελπισίας για μένα. Για κείνους είχε μάλλον και προσμονή και ελπίδα. Και όλα τα άλλα. Η πρώτη μεγάλη απώλεια της ζωής μου. Πόνεσα τόσο πολύ, ήμουνα τόσο μικρή, δεν καταλάβαινα καθόλου τον λόγο της απουσίας που έπρεπε να υποστώ. «Θα ξανάρθουν, έτσι μαμά;» ρώταγα για να πάρω ως απάντηση μια ελεγχόμενη σιωπή και δυο δάκρυα που μάταια προσπαθούσαν να κρυφτούν….
****
Όταν ξαναγύρισαν κάποτε για μια επίσκεψη καλοκαιρινή, πολλά χρόνια είχαν περάσει. Εγώ είχα δημιουργήσει την δική μου οικογένεια, δεν ζούσα πια στον γενέθλιο τόπο, τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Θυμόμουνα πάντα το χρώμα του πρωινού αποχωρισμού, αλλά είχε για πάντα αλλάξει εκείνη η αίσθηση της ασφάλειας και της γαλήνης που ένοιωθα στο αγαπημένο τους σπίτι όταν ήμουνα παιδί. Μάλλον ποτέ δεν τους συγχώρεσα το γεγονός ότι ξενιτεύτηκαν και φύγανε μακριά. Δεν μιλήσαμε ούτε για τα περασμένα. Χαρούμενοι και ευτυχισμένοι καθώς ήρθανε, τι δουλειά είχανε να θυμούνται φτώχειες και δυσκολίες της περασμένης τους ζωής; Ο πατέρας τους μόνο όταν πέθανε, το χωριό του θυμότανε και να ξεκουραστεί ήθελε εκεί, στην άκρη του χωριού, κοντά στο άσπρο εκκλησάκι της Παναγίτσας και τους πεθαμένους γονείς του…
Αφιερωμένο στην Ρίτσα Μασούρα γιατί με μια εξαιρετική της δημοσίευση μου ξαναζωντάνεψε αυτήν την ανάμνηση.
Τι όμορφη ιστορία..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να ξυπνάει αναμνήσεις..
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή(άφωνη)
:)
Φιλιά!
Εδώ ταιριάζει αυτό που λέμε
ΑπάντησηΔιαγραφή"η ζωή κάνει κύκλους"
Μελαγχολική και τρυφερή η δική σου ιστορία.
Πικρή η ιστορία της Ρίτσας Μασούρα.
Φιλιά θαλασσένια.
Στις μέρες μας λέμε πως οι φιλίες του στρατού και της φυλακής κρατάνε όσο κρατάει η φυλακή κι ο στρατός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ πάλι κερδισμένη βγήκες αφού από την τότε συναναστροφή σου με τους γειτόνους σου έμειναν οι τρυφερές αναμνήσεις που τόσο όμορφα μοιράστηκες μαζί μας.
αφωνη κ εγω οπως το νατασσακι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αρθρο αυτο της κας Μασουρα, το ειχα διαβασει, δυστυχως ετσι ακριβως ειναι κ ως νεος ανθρωπος, μπορω να το επιβεβαιωσω..
υγ συγνωμη - λογω χεριου δεν βαζω τονους
Ηφαιστίωνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι που σου αρέσει...Σε μένα σίγουρα τις ξυπνάει! Καλησπέρα...
νατασσάκι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τα παραλές;
:)))
Σ ευχαριστώ,χαίρομαι που σου αρέσει...
Φιλιά!
Thalassenia,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέτοιους κύκλους ας μην τους ξανάκανε η ζωή...Με αγχώνει αυτή η σκέψη...
Καλή βδομάδα εύχομαι!
monahikoslikos,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά το κατάλαβες Λύκε..Για την τρυφερότητα της ανάμνησης τούτης..Έτσι ακριβώς είναι..Τρυφερή και πικρή μαζί...
Την καληνύχτα μου...
rosdartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγωνία που εκφράζει η Ρίτσα Μασούρα, μας διακατέχει όλους μας..νέους και λιγότερο νέους...Δυστυχώς...
(Το έγραψα σαν σχόλιο στο κείμενό της: "Η μητέρα μου λέει πάντα:Έχει ο Θεός..."Το ξαναλέω εδώ γιατί πρώτον είναι μια μεγάλη αλήθεια,και δεύτερον...η απελπισία δεν βοηθάει...)
Να προσέχεις,περαστικά!
Φιλί;
....ναί, δεν λέω μπορεί ως παιδιά να μεγενθύναμε τις όποιες καταστάσεις ζητούσαν απ΄το μυαλουδάκι μας "τέντωμα" άλλα και τώρα κοιτώντας από μακριά μια τέτοια ανάμνηση μπορεί να σφιχτεί η ψυχή μου και να γεμίσει το βλέμμα μου απ'το χρώμα εκείνου του ουρανού σου αγραμπελλάκι μου!?@#*!ξ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και από δω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία ιστορία, νοσταλγική!
Καλή βδομάδα.
Με ταξίδεψες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα αυτούς τους ανθρώπους μέσα από τα δικά σου μάτια..
Καλημέρα και φιλιά!!
Κάθε φορά που σε διαβάζω είναι σαν να ζω την δική σου ιστορία,σε είδα μέσα σ αυτή τη υπέροχη σχέση.Κ αν ο χρόνος γιατρεύει τον πόνο της απώλειας,πάντα μέσα μας μένει η ανάμνηση.Να γράφεις πάντα τόσο απλά με τόσο μεγάλο συναίσθημα ,να σε διαβάζουμε και να ξυπνάν δικές μας αναμνήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήανώνυμη ξ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ αντίθετα πιστεύω πως σαν παιδιά δεν δραματοποιούμε καθόλου τα πράγματα..αντιθέτως!Ο αποχωρισμός που περιγράφω όμως στ' αλήθεια έχει χαραχτεί μέσα μου σαν ορφάνια...Θυμάμαι ακριβώς και το χρώμα και τους ήχους εκείνου του πρωινού..μπορεί να θυμάμαι και τις μυρωδιές του...
sofia,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή βδομάδα Σοφία μου,ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,φιλιά!
Γιαγιά Αντιγόνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι να σε ταξιδεύω και γω λιγάκι με τις ιστορίες μου...Τι να πω για τις δικές σου,δεν έχω λόγια!
Την καληνύχτα μου και μια αγκαλιά...
ανώνυμος,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά να είσαι και συ... όσο μπορώ θα μοιράζομαι σκέψεις και αναμνήσεις μου μαζί σας...Και αν σας αρέσουν κιόλας,τόσο το καλύτερο!
Φιλιά...
φυσικά αγράμπελη, εσύ, δεν είσαι μόνο το λουλουδάκι που βλέπουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι άνθρωπος.
άνθρωπος; ποιος μιλάει, ο διογένης; ναι, πάντα υπάρχει ένας διογένης μέσα μας.
αλλά,
είσαι και συγγραφέας.
το ξέρεις, έτσι δεν είναι;
πολλά φιλάκια, θα τα πούμε τη δευτέρα;
-,
ΑπάντησηΔιαγραφήόσους ανθρώπους συνάντησα στην ζωή μου με το όνομα "Ελένη"όλους στην καρδιά μου τους έχω...Τόσο γλυκομίλητοι,καλοσυνάτοι με μια φυσική ευγένια που με σκλαβώνει...
:))
Πολύ το θέλω να τα πούμε...