Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Μαγικές στιγμές,ελεύθερης ευτυχίας



Αν καθίσω να σκεφτώ, θα θυμηθώ με μεγάλη ευκρίνεια πως η πρώτη μεγάλης ευχαρίστησης στιγμή  εσωτερικής ελευθερίας, μου χαρίστηκε  στις Σπέτσες. Ήτανε καλοκαίρι του 90 θαρρώ και βρισκόμουνα στο νησί σε ταξίδι καλοκαιρινών διακοπών. Εκείνο το πρωϊνό ξύπνησα με μια επιτακτική διάθεση να δραπετεύσω και αθόρυβα, για να μην ξυπνήσω την Άννα, φίλη που μαζί μοιραζόμασταν δωμάτιο και συντροφιά, πήρα από το τραπεζάκι  δίπλα στο παράθυρο ένα κόκκινο μήλο και βγήκα έξω.

 Ο ήλιος και ο ουρανός του πρωϊνού με αρπάξανε από το χέρι και με προστάξανε να περπατήσω σε δρομάκια του νησιού που δεν ήξερα που θα με βγάλουνε. Δάγκωνα το μήλο θυμάμαι και βάδιζα σαν να βρισκόμουνα σε όνειρο. Το πράσινο των δέντρων, σε αντίθεση με τα κατάλευκα σπίτια και τα μπλε παράθυρα, μου μεθούσανε τα μάτια και μου ενεργοποιούσανε όλες μου τις αισθήσεις. Μια ζεστή χαρά κυκλοφορούσε μαζί με το αίμα μου στις αρτηρίες.

 Σιγοτραγουδώντας χάθηκα σε έναν περίπατο χωρίς προορισμό και χωρίς χάρτη. Ταρσανάδες και ψαράδες, τζιτζίκια και ζέστη, ήλιος και θάλασσα, ουρανός και ελευθερία. Όταν κάθισα σε έναν βράχο  απέναντι  στο πέλαγος ένοιωθα να αιωρούμαι έξω από το σώμα μου και είχα μια επιτακτική ανάγκη να προσευχηθώ στον δημιουργό μου. Ώρες μετά, επέστρεψα στην πανσιόν σαν ξαναγεννημένη, ανεξήγητα ευτυχής και με μια διάθεση να ξαναφτιάξω τον κόσμο μου από την αρχή.

Χρόνια μετά, σε αυτή την ανάμνηση καταφεύγω νοερά, κάθε που θέλω να ενεργοποιήσω την δυνατότητα (που ο καθένας μας διαθέτει) της αυτοΐασης της ψυχικής μου διάθεσης. Ενίοτε το καταφέρνω κιόλας…

( Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε μια καινούρια μικρή μου φίλη, που κατάφερε να με ξεμπλοκάρει και με ανάγκασε όμορφα να καθήσω να ξαναγράψω εδώ.Και η φωτογραφία, δική της επίσης. Την ευχαριστώ.)

13 σχόλια:

  1. Από το Οκτώβρη με φθινοπωρινές εικόνες μας άφησες κι επιστρέφεις, μες το χειμώνα, με καλοκαιρινή ιστορία (και υπέροχη φωτογραφία) διάθεση και χαμόγελο (αποτέλεσμα της "αυτοΐασης") να μας μεταδώσεις αυτό που μας λείπει.

    Καλή εβδομάδα και με συντροφιά τη αισιόδοξη πλευρά της ζωής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαίρομαι ειλικρινά με την ανταπόκρισή σας...καλή βδομάδα Στράτο μου;)

      Διαγραφή
  2. ωραιο συναισθημα.. με γυρισες πισω να ψαχνω.. ποσο μ αρεσει οταν σε διαβαζω να ηξερες!
    καλημερουδια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μου αρεσει που το λές,τόσο γενναιόδωρα. σε ευχαριστώ πολύ:)

      Διαγραφή
  3. σε διάβασα χθές, πολύ αργά, λίγο πριν πέσω για ύπνο και μου άρεσε πάρα πολύ,με γαλήνεψε!

    Στο έχω πει και στο παρελθόν, μα στο ξαναλέω, όταν σε διαβάζω νομίζω ότι είσαι μια άριστη φιλόλογος, σαν τις καθηγήτριες που έχω υπέροχες αναμνήσεις από τα μαθητικά μου χρόνια, εκλεπτισμένη με αληθινό λόγο που σε μαγεύει με την απλοτητά του! Καλημέρα Αγράμελιν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτοΐαση, μάλιστα, έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε.. :)
    Όμορφη φωτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απλό, μικρό,κατανοητό,τόσο όμορφο γραμμένο!!!!!!!!!!!!!!!Πάντα χαρούμενη σε προορισμούς χωρίς χάρτες,αρκεί στο δρόμο να σιγοτραγουδάς.Νίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απίθανη ιστορία, με ταξίδεψε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σεβαστή Αγράμπελη,μετά σχεδόν ένα χρόνο καταφέρνω να διαβάσω λόγια σου γραμμένα σε τούτο εδώ το blog.Ξεκινώ απο αυτό εδώ το πολύ ονειρικό κείμενο και προχωρώ με χαρά και σε όλα τα υπόλοιπα 13 ως τώρα, του 2013.Χαίρομαι που σε βρίσκω να γράφεις ξανά.Δεν σε ξέρω, μα πάντα η γραφή σου ήταν γαλήνη και βάλσαμο για εμένα.Συνέχισε, σε χρειάζεται πολύς κόσμος.
    Μάλλον η φίλη (ευλογημένοι όσοι έχουν τέτοιους φίλους στις ζωές τους) που περιγράφεις πως σε ανάγκασε να ξαναγράψεις, έχει καταλάβει την σημαντικότητα και την μοναδικότητα της ψυχής σου και την ευχαριστώ διπλά για το τόλμημα του εξαναγκασμού.
    Γειά και χαρά!
    Νικόλας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαν πολλά να τα λές φίλε ανώνυμε Νικόλα...Ευχαριστώ,όπως και νάχει πάντως!

      Διαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...