Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Χωρίς σωσίβια


Το σκίτσο είναι της Μαρίας Κοκκίνου



Ο άντρας της ζωής της είχε πολλά πρόσωπα. Στην αρχή είχε σγουρά σκούρα μαλλιά και γελαστά μάτια. Το βλέμμα του την ξεσήκωνε· είχε μέσα του όλη την άνοιξη και τα λουλούδια της ολάνθιστα και μυρωδάτα. Τα αστείρευτα φιλιά του έβαφαν την επιδερμίδα της κόκκινη, σαν λιβάδι με άλικες παπαρούνες της  ελληνικής άνοιξης. Έχετε ταξιδέψει στην Ελλάδα άνοιξη;

Σιγά- σιγά το πρόσωπό του άλλαξε· έγινε χλωμό και μελαγχολικό, μια σκοτεινιά που την τραβούσε και την έθελγε. Ήθελε  να γίνει δική του, να τον κάνει να την αγαπήσει, να την αγαπήσει τόσο πολύ, που να ξεχάσει την σκιά που τον συντρόφευε. Μια φορά, την κοίταξε βαθειά στα μάτια και της είπε σαν μεθυσμένος: «είσαι η θεά μου, η δική μου θεά». Εκείνη φορούσε ένα πλεχτό μπλέ φόρεμα, εκείνος φορούσε  μόνο την μορφή της.

Ύστερα ήρθαν άλλες ανάγκες, πιο γήινες και βασανιστικές. Ποιός αντιστάθηκε στο μονοπάτι της θείας επιθυμίας για να αντισταθεί και αυτή; Το μόνο που θυμάται από τότε, είναι ένα ζευγάρι χέρια στην πλάτη της και κείνη στην αγκαλιά του. Ω, τώρα που το σκέφτεται, θα μπορούσε να πεθάνει σε εκείνη την στιγμή μέσα, μόνο για τον ίλιγγο που της προξενούσαν δύο παλάμες κολλημένες στο δέρμα της κοντά στην ραχοκοκαλιά της. Και εκείνη να φεύγει,  να φεύγει φοβισμένη, σαν κυνηγημένη και σαν ορφανή.

Θυμάται και άλλα. Ένα σκουλαρίκι στο αυτί και ένα κίτρινο κοτλέ πουκάμισο. Μια μυρωδιά που της θύμιζε κάτι πολύ δικό της και που έμεινε να το μυρίσει για λίγο, χωρίς να ξέρει ακόμα πως εκείνη η μυρωδιά θα γινότανε μια μακρόχρονη πατρίδα και μια καρμική τιμωρία για την υπέροχη γυναικεία της αλαζονεία.

Άφησε για το τέλος μια φωνή, μόνο αυτή της είχε χαριστεί και για να την κερδίσει έχασε κάτι απ την δική της. Κούμπωσε στον λαιμό της το παράπονο και έγινε κόμπος, κάθε που συγκινείται και θέλει να δακρύσει, την πνίγει σαν να καταπίνει πορτοκάλι αμάσητο. 

Κάθεται τώρα στο φθινόπωρο της ζωής της και βλέπει τους έρωτές της να πετούν τριγύρω και να χορεύουν στον αέρα σαν τα ξερά φύλλα του δέντρου της ζωής της, και κείνη γαντζωμένη επάνω του να θέλει να φύγει μαζί τους και να μην μπορεί, να έχει γίνει ένα μαζί του και να κρατιέται απ τις ρίζες του και εκεί κολλημένη να μένει, σαν να φοβάται και να λαχταράει μαζί, σαν να επιθυμεί και να μετράει, χωρίς να θυμάται πως πάντα υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία και πως το βαθύτερο μυστικό του έρωτα είναι η έλλειψη κάθε προστασίας, ένα πήδημα στο κενό χωρίς σωσίβια και αλεξίπτωτα..

20 σχόλια:

  1. Να μπορούσα να βρω τρόπο να διαβάζουν οι κόρες μου τέτοια κείμενα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ. Εισπράτω κάτι πολύ γνήσιο στο σχόλιό σας,ευχαριστώ...

      Διαγραφή
  2. Συγκλονιστική, γεμάτη γραφή!!!!!!!!
    Από τα πιο μεγάλα σου Ντινούλι :)
    Πανέμορφο, είναι η λέξη!!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου,
      Είσαι απέναντί στις αναρτήσεις μου χρόνια τώρα, και πάντα έχεις μια γλυκειά λέξη να μου πεις.
      Σ ευγνωμωνώ που το πετυχαίνεις να με συγκινεις πάντα και σ αγαπώ και γιαυτό.
      Σε φιλώ, καλημέρα!

      Διαγραφή
  3. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω τόσο ωραίο κείμενο!
    και μαζί με τα συγχαρητηριά μου, πιάσε και μια Καλημέρα!! :)

    [Τάνια]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο μ αγαπάτε σήμερα! Τι ωραία που νοιώθω να δέχομαι ωραίες επιθέσεις αγάπης...
      Φιλιά πολλα :))

      Διαγραφή
  4. Πολύ όμορφο το κείμενό σου Αγράμπελη!
    Τα όμορφα βέβαια πρέπει να μοιράζονται, οπότε πήρα την πρωτοβουλία (http://ithaque.gr/xoris-soshvia/)!
    Σ'ευχαριστώ, καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ποσο σημαντικοι αυτοι οι αντρες της ζωης μας;
    και τι ομορφο που τους γευτηκαμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι. Αγαπάμε τους Άντρες μας γιατί μαζί τους προδιορισαμε την γυναικεία μας υπόσταση.
      Εγώ την ομολογώ αυτή μου την αδυναμία!
      Φιλί Στέλλα μου:)

      Διαγραφή
  6. Πόσο όμορφο!!!!Νιώσαμε την Άνοιξη ,ζούμε στο φθινόπωρο,για να βλέπουμε τους έρωτες να πετούν σαν φύλλα ξερά,που ακόμα και έτσι μας απογειώνουν.Νίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κούμπωσε στον λαιμό μου το νόημα... κι ο θαυμασμός μου στη γραφή σου έγινε κόμπος.
    Ένας γλυκός, ωστόσο, κόμπος που έφερνε προς άνοιξη.
    Καλό Σαββατοκύριακο Ντίνα! Το ξαναδιαβάζω κι κόμπος δεν θέλω να χαθεί... να μείνει να τον νιώθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένε μου σχολιαστή, αγαπημένα μου σχόλια.
      Φαντάζομαι πως καταλαβαίνετε πόσο σημαντικη είναι η παρουσία σας εδώ ε;
      Ευχαριστώ :))

      Διαγραφή
  8. Εσύ, Ντίνα μου, με τις σημαντικές αναρτήσεις που ανεβάζεις κάνεις να φαίνεται και η παρουσία μας σημαντική.
    Θα περιμένουμε τώρα "σημαντικές" εικόνες από την Καστοριά του χιονιά!
    Να περνάς καλά και να προσέχεις!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πάλι ευχαριστώ :)
      Όσο για τον χιονιά έχω να πω πως μετακόμισε στην Αθήνα· εδώ έχουμε λιακάδα, πολύ κρύο και καθόλου χιόνι!

      Διαγραφή
  9. Όταν δεν ήξερα τίποτα για τη ζωή σου, απλά διάβαζα τις αναρτήσεις σου πίστευα 100% ότι είσαι φιλόλογος. Στο είχα πει και ακόμη το πιστεύω! Χαίρομαι γιατί υπάρχουν και άλλοι που το νιώθουν, διατυπώνεις με υπέροχο τρόπο συναισθήματα που πάρα πολλοί άνθρωποι έχουμε. Αυτή η ανάρτηση έδωσε στην καρδιά μου σχήμα ανοιχτού παράθυρου, με θέα σε διαυγή ουρανό και δροσερό αεράκι...και πολλά πολλά ακόμη :) Το πιο σημαντικό όμως είναι που όλο αυτό το ξεκλείδωμα συναισθημάτων που μας "υποχρεώνεις" τρυφερά- πολύ τρυφερά- να το ακολουθήσουμε, να το πράξουμε μαζί σου, δε μένει μόνο στα γραπτά και αυτό είναι το πιο σπουδαίο από όλες τις αναρτήσεις.... ουφ! Πως να το πω; Θα το πω με το γνωστό Ποδονιφτικό μου τρόπο: Δεν είσαι δήθεν βρε παιδί μου!

    υπάρχει αγάπη, που λέει και το σλόγκαν της σοκολάτας λάκτα (εχθές τσάκισα μία μα μη με μαρτυρήσεις ;)



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το άγγιγμα ψυχής που περιγράφεις Ποδονίφτη μου είναι το πιό σημαντικό απ όλα τα ευχαριστώ του κόσμου!
    Αγαπώ τα σχόλιά σου, είναι ειλικρινή σαν μικρού αθώου παιδιού ❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι λέξεις σου κάνουν το συναίσθημα να παίρνει μορφή σχήμα χρώμα όνομα, να γίνεται εικόνα και κομμάτι γλυκιάς ευφορίας και να έχει πρωτόγνωρη λες γεύση!!!!
    Πόσο σ΄αγαπώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ευχαριστώ μου Θαλασσένια μου, είναι πολύ λίγα απέναντι στο σ αγαπώ σου!
      Σε φιλώ πολύ πολύ :))

      Διαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...