Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Δύο γυναίκες




Το μαύρο μαντήλι η γιαγιά Ευτέρπη το πρώτο-έδεσε στο κεφάλι στα  δεκάξι της. Τόσο ήτανε όταν της φέρανε το μαντάτο πως ο αδερφός της σκοτώθηκε στο βουνό, πολεμώντας  στον πόλεμο τον άδικο, όπου ο αδερφός σκότωνε τον αδερφό. Έκλαψε όλο το κλάμα της ζωής της τότε με τούτον τον πόνο τον αβάσταχτο και τα μπλε   μάτια της ξεθώριασαν και γίνηκαν ένα χρώμα θολό σταχτί.

Σαν φόρεσε τα μαύρα, (αυτή και όλο το χωριό, χωριό που κάθε σπίτι είχε και από έναν σκοτωμένο), τα χείλη της σμίξανε σε μια στενή γραμμή. Δεν ξανά-έκλαψε ποτέ, ούτε και ξανά-χάρηκε. Στο γάμο της κόρης της μαύρα φορούσε και αγέλαστη ήτανε λες και την κήδευε.

 Όταν πέθανε ο άντρας της, (έπεσε νεκρός χορεύοντας πρώτος τον χορό), έσφιξε  τα χείλη της και έβρασε σιτάρι για την ψυχή του χωρίς να χύσει ούτε ένα δάκρυ. Τα ίδια έκανε και όταν της φέρανε το μαντάτο πως η κόρη της η ξενιτεμένη πέθανε χτυπημένη από εγκεφαλικό στα σαράντα τρία της χρόνια.

Έκτοτε περιμένει. Στην αυλή της περιμένει, με το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι και τα αγέλαστα χείλη. Περιμένει  με εγκαρτέρηση τον Χάρο και εκείνος, σαν άπονος άπιστος  αργεί να την θυμηθεί και να γυρίσει….



*********





 Η θεία Θέκλα έχασε μέσα σε έναν χειμώνα μάνα και τρία αδέρφια. Οκτώ χρονών ορφάνεψε και με έναν πατέρα χαμένο στην ξενιτιά της μεταπολεμικής Ελλάδας, έμεινε μόνη να μεγαλώνει στο χωριό, με δύο αδιάφορες θειάδες να κανονίζουν την μικρή ζωούλα της. Ντύθηκε στα  μαύρα, τον καιρό που έπρεπε να φοράει το κίτρινο του ήλιου και το πράσινο της άνοιξης, και τα σιχάθηκε βαθειά.  Τα μαύρα ρούχα  τα σιχάθηκε και το πένθος το μίσησε.

 Σαν παντρεύτηκε ορκίστηκε να μην πάθει ποτέ κακό και να μεγαλώσει εκείνη τα παιδιά της. Έτσι και έκανε. Το σπίτι της το γέμισε παιδιά και τον κήπο της λουλούδια. Μέλισσες ζουζούνιζαν στην αυλή και μέλι χρυσαφί κερνιούνταν οι  επισκέπτες  της.

 Τα παιδιά της  έμαθαν να γελάνε και να είναι γενναιόδωρα, ο ευτυχισμένος άντρας της την κοίταζε στα μάτια και πλήθαινε με τα μπερεκέτια της δουλειάς του τα υπάρχοντα του σπιτιού και η θειά η Θέκλα συνέχεια γελούσε  και κερνούσε την αγάπη της σ' όποιον την είχε χρειαζούμενη.

 Ακόμα και τώρα, στα ογδόντα πέντε της χρόνια, συνεχίζει να γελάει. «Εμείς στο σπίτι μας πάντα γελάμε», λέει και είναι σίγουρη πως έτσι ξορκίζει το κακό και πως εκείνο μη βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος θα προσπεράσει και θα φύγει.

 Η γυναίκα που δεν φοβήθηκε την ευτυχία, ζει ευτυχισμένα ανάμεσα σε άντρα-παιδιά και εγγόνια, παρά την ηλικία της  κάθε Κυριακή μαγειρεύει  και τους φιλεύει αγαπώντας τους, και κάθε καλοκαίρι ζωντανεύει τον μπαχτσέ του σπιτιού της φυτεύοντας λουλούδια και αποκτώντας  συνεχώς την καλύτερη επαφή με τα συναισθήματά της διδάσκει στους άλλους την χαρά της ζωής και την αγάπη…

(Σημ: Για το διϊστολογικό αφιέρωμα με αφορμή τη μέρα της  γυναίκας.
Οι φωτογραφίες είναι της Βούλας Παπαϊωάννου.)



συμμετέχουν με τίτλους:
κόκκινο τριαντάφυλλο











22 σχόλια:

  1. Καταπληκτικές - για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά.

    (Ομολογώ πως αγάπησα τη "Θέκλα")

    Ωραίο κείμενο, μπράβο!
    :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι εύκολο να αγαπήσεις την Θέκλα,έχει διαλέξει χρώμα άσπρο :)

      Τα φιλιά μου και μεγειές ΚΑΙ στο νέο όνομα!

      Διαγραφή
  2. Όμορφες ιστορίες, αντίθετες ως προς το συναίσθημα αλλά όμορφες και οι δυο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να διαβάσεις και τα άλλα ιστολόγια Ηφαιστίωνα μου,είναι εξαιρετικά όλα τους...
      Φιλια!

      Διαγραφή
  3. ιστορίες που μας ταξιδεύουν... ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εύκολα σε κερδίζει η Θέκλα με το χαμόγελο.
    Η Ευτέρπη όμως σε καθηλώνει με τα στενά χείλη μια γραμμή...
    Δυό γυναίκες, δυο ιστορίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ωραία ειπωμένη ιστορία. Δύσκολος ο πρώτος βίος, μαρτυρικός. Δεν ξέρω αν το χαμόγελο θα ήταν αρκετό. Τυχερή η Θέκλα. Ένα χαμογελαστό παράδειγμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι γυναίκες,έχουν στην ματιά τους γραμμένη την ιστορία του τόπου τους.
      :)

      Διαγραφή
  6. Κάθε άνθρωπος - γυναίκα ή άντρας - κάποια στιγμή θα σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου του ...
    Για κάποιους όμως ειδικά η μοίρα στέκεται ανελέητη απέναντί τους ...
    Θαυμάζω πιότερο αυτούς που στήνουν τα πόδια και προχωράνε μπροστά με δύναμη κι αισιοδοξία !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ για την επισήμανση,και εγώ το ίδιο θαυμάζω φίλε μου Side21...

      Διαγραφή
  7. είναι η ζωή που πρέπει να πάει μπροστά, ανηλέητα καμιά φορά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κρύβει πόνο δυνατό το θολό σταχτί χρώμα των ματιών κι ακόμα πιο μεγάλο η γραμμή στο σφίξιμο των χειλιών της κι αν ήταν μόνη της στο ανάγνωσμα θα έμενα κι άλλο σ' αυτή, να βρω και τ' άλλα της "κρυμμένα".
    Μα έβαλες από κάτω της τη "χαρά της ζωής" και δε θέλει πολύ ο νους για να πιάσει το χορό της Άνοιξης στο περιβόλι της καρδιάς της το ολάνθιστο.
    Σπουδαίες με τον τρόπο τους και οι δύο κι αυτή που τις "ανάστησε" με αφορμή ή χωρίς!!!!
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου,
      Σε ξελογιάζει η χαρά της ζωής και σένα και όλους μας θάλεγα.
      Φιλιά και καλησπέρες...

      Διαγραφή
  9. Τι ωραιο κειμενο καλη μου! Λυπαμαι πολυ για την Ευτερπη, αλλα θελω τοσο πολυ να μοιασω της
    Θεκλας! πολυ ωραιο μηνυμα το ξαναλεω, σ ευχαριστουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δυο γυναίκες, δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δυό στάσεις ζωής τόσο αλλιωτικες αλλά και τόσο ίδιες: Αξιοθαυμαστες! Ευχαριστουμε γι'αυτό το κείμενο:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι δύο ηρωίδες μου ευχαριστούνε... Που με αυτήν την αφορμή,μας είπαν την ιστορία τους!
      :)

      Διαγραφή
  11. Α ρε Ντινάκι... φιλί ...αυτές οι γυναίκες...αυτές μου λείπουν...είτε η πρώτη είτε η δεύτερη. Γυναίκες βράχοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόλις πρόφερες την σωστή λέξη: Βράχοι! Φιλί Δημητρούλι μ' :*

      Διαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...