Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

(Τίτλος): « Τι θα κάνουμε;»


Ξέρω τι θα κάνω. Μου το είπε η μητέρα μου, χωρίς να το ξέρει, όταν μου έλεγε ιστορίες από τα χρόνια του πολέμου. Όταν λέει, μάθανε πως πλησιάζουν τα αεροπλάνα των Γερμανών να βομβαρδίσουν το χωριό, φύγανε άρον-άρον και κρυφτήκανε στις σπηλιές του απέναντι βουνού. Από εκεί, βλέπανε τις βόμβες να πέφτουν και τις εκρήξεις να τινάζουν πέτρες, χώμα και ανθρώπινα μέλη (όσων αγνοήσανε τον κίνδυνο) στον αέρα. Αργότερα, ήρθαν οι Γερμανοί στρατιώτες και κάψανε ό,τι είχε απομείνει. Όσοι προστατέψανε τους εαυτούς τους στα βράχια του βουνού, σωθήκανε. Με το που πέρασε το κακό, γυρίσανε πίσω και κουτσά στραβά ξαναχτίσανε από την αρχή όσα τους είχε αφαιρέσει ο επιδρομέας. Με πείσμα, με το οποίο τους είχε οπλίσει το μίσος του πολέμου, ξεμπερδέψανε με τον εχθρό. (Με τον αδερφό τα βρήκανε σκούρα, αλλά αυτό είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο»…)
Έτσι που λέτε και εγώ. Κρύβομαι στην «σπηλιά» μου και περιμένω. Εκεί, δεν υπάρχει τηλεόραση, ούτε ειδήσεις. Ραδιόφωνο μοναχά και τραγουδάκια της αρεσκείας μου. Ιστορίες, μου λένε οι ταινίες και τα βιβλία. Από τις εφημερίδες, διαβάζω μόνο τα ζώδια, άντε και καμία είδηση από αυτές που γουστάρω, του «πολιτισμού» που λένε. Μην σκάτε, μαθαίνω τι γίνεται παραέξω, αυτό δεν γίνεται να το γλυτώσω, οι φωνές αυτές είναι τόσο δυνατές που αν και συγκεχυμένα πιάνω την κεντρική ιδέα, και ίσως να είναι και το μόνο που μου χρειάζομαι. Στο ίντερνετ πάλι, προτιμώ αναγνώσεις και συζητήσεις που διακρίνονται για το χιούμορ και την ευφυΐα τους. Έ, καλά, ξεφεύγω καμμιά φορά και χωρίς να το καταλάβω διολισθαίνω στον κατήφορο της  ενημέρωσης. Τότε είναι που χάνω τον ύπνο μου, όλη νύχτα στριφογυρίζω στο στρώμα μου σαν κολασμένη και την άλλη μέρα είμαι μια στρίντζω και μισή. Γι’ αυτό και έχω απαγορέψει αυτές τις κουβέντες. «Στο τίμιο σπίτι μου», (και εννοώ την «σπηλιά μου»), απαγορεύονται οι άσεμνες συζητήσεις», προστάζω. Το «δόγμα του σοκ », εμένα δεν θέλω να με παραλύσει. Θα τρώω λίγο, θα κοιμάμαι πολύ, θα κρύβομαι σε ζεστές αγκαλιές, θα αγκαλιάζω και εγώ σφιχτά, θα απαγορεύω τα όνειρα και θα περιμένω…Κάποια στιγμή (δεν μπορεί!) θάρθει και η ώρα μου! Και τότε….ω τότε…(SOS…αυτό, πως το ξέχασα;…έχω μπλοκάρει τα όνειρα προς το παρόν…)

20 σχόλια:

  1. Ηφαιστίωνα,
    και ίσως και το μόνο (καλύτερο) που μπορώ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σιγά που θα σ΄αφήσουν να κρύβεσαι για πολύ, αυτοί δεν είναι Γερμανοί να φύγουν κάποια στιγμή είναι σαράκια που όσο βρίσκουν και τρώνε θα τρώνε ώσπου να αφήσουν μόνο το κουφάρι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτές τις αγκαλιές χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερο για να κουρνιάζουμε όταν τα δύσκολα χτυπούν από παντού.
    Την αγάπη, το χαμόγελο και το σφιχταγγάλιασμα.

    Στέλνω τρυφερή αγκαλιά αγάπης και...
    δεν είναι διαδικτυακό τερτίπι:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αφου δεν εγραψες στον τιτλο "τι να κανουμε", παλι καλα...

    Φιλια!

    *συνονοματε, καλο το λογοπαιγνιο;;;
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια απ' τα ίδια ...
    Μόνο τα όνειρα δεν κατάφερα ακόμα να μπλοκάρω ... Όχι όλα ... τους εφιάλτες μόνο .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άντεξαν,πάλεψαν,ονειρεύτηκαν,δημιούργησαν,για να ζήσουμε εμείς σ έναν καλύτερο κόσμο.Αυτούς τους ανθρώπους σκέφτομαι και παίρνω δύναμη,για να μπορέσουμε και μεις να χτίσουμε έναν άλλον κόσμο,που να θυμίζει μια τεράστια αληθινή αγκαλιά!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αντώνη,
    φίλος είσαι εσύ έ; καμμιά αγκαλιά,κανα τσιπουράκι...άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε πλιζζζ....!
    (*_ _*)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θαλασσένια,
    Νάσαι καλά,
    όμορφή μου κοπελιά:)))

    (ανταποδίδω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. αντώνη,
    ο δικός μου τίτλος,την έχει την απόγνωση έ;


    Φιλιά βρε αντώνη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. silia,
    εγώ πάλι τα έχω στο "περίμενε"...για τα όνειρά μου λέω.Τους εφιάλτες, ούτε που θέλω να τους ξέρω:))

    Καλημέρα σας κυρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ανώνυμος,(που ξέχασε να βάλει αρχικό:))
    Κοίτα μη σε δω στο ποτάμι να πλένεις ρούχα (σαν τη μάνα μου) κακομοίρα μου,χαχαχα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αγραμπελάκι, τι θα κάνουμε τώρα; σου ήρθε κανένα μπουγιουρντί εσένα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ευτυχώς τα όνειρα ξέρουν πριν από μας πότε είναι η ώρα τους.
    Καιρό τώρα δεν έρχονται.
    Και γω ψάχνω γιά παλιούς σπόρους από ντομάτες σαν να κρέμεται η ζωή μου από αυτούς.
    φιλιά
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. -,
    Στα παράπονα θα μ αφήσει εμένα;Δεν χαλάει καρδιές ο κερατάς.


    (να μου προσέχεις την Ελένη.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. demetrat,
    Στο σωστό μονοπάτι σε βρίσκω. Ντομάτες...μόνο που τις σκέφτομαι,σλουρπ:)

    Φιλί & αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κι όμως. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από το να μας αναγκάσουν να απαγορεύσουμε ή να αναστείλουμε ή να ψαλιδίσουμε τα όνειρά μας.
    :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. A.F.Marx,
    δεν περιμένω-δεν ελπίζω-δεν φοβάμαι.Κλείνω όλα τα σημεία εισόδου και περιμένω.Λές να χάσω τα κλειδιά;
    :<(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. "Με τον αδερφό τα βρήκανε σκούρα"
    Αυτό να δεις τι απειλή είναι...
    Δε ξέρω τι να πω για όσα γίνονται.. Μακάρι να ήξερα και να συμβούλευα στο τι πρέπει να κάνουμε. Δε ξέρω.. προσπαθώ να αντιστέκομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Roadartist,
    Και νάταν η μόνη απειλή και φοβέρα...Σφίξτε τα δόντια και κρατάτε γερά! Αξίες,ψυχές και σώματα.
    Φιλί και αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...