Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Ο όρκος του Ιπποκράτη.


Το στιγμιότυπο που ακολουθεί, έλαβε μέρος στο παιδιατρικό τμήμα  επαρχιακού νοσοκομείου, την Πέμπτη 16/6/11.Αν θυμάστε, την ημέρα εκείνη, «καιγότανε» η πλατεία Συντάγματος  από τα ασφυξιογόνα του μεσοπρόθεσμου και οι συνειδήσεις του κόσμου από την διάχυτη διαφθορά. Το τρίχρονο   κοριτσάκι- ασθενής, έχει ψηθεί στον πυρετό, (ο οποίος συνοδεύεται  από σπασμούς ), τις προηγούμενες 4 μέρες. Η εκτίμηση του παιδίατρου που το παρακολουθεί πως πρόκειται για ίωση, δεν πείθει πια την τρομοκρατημένη μητέρα, και την κάνει να τρέξει στο νοσοκομείο  φανερά ταραγμένη. Η εφημερεύουσα γιατρός τους υποδέχεται με μεγάλη δυσαρέσκεια, ( άγνωστο γιατί, ίσως να πλησιάζει η ώρα που θα σχολάσει).  Η νοσηλεύτρια, παίρνει την θερμοκρασία του παιδιού, 38,5… ανακοινώνει αμήχανα. Η παιδίατρος, χωρίς να μετακινηθεί από την καρέκλα του γραφείου της, αποφασίζει στα γρήγορα πως το περιστατικό δεν είναι επείγον.
-        Μα το παιδί μου ψήνεται στον πυρετό, είναι δυνατόν να μας διώξετε, δεν ξέρω τι να κάνω!
-        Κυρία μου, το πρωί δεν το είδε ο παιδίατρός σας; Έ, αφού το είδε, δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν είναι  πια και τόσο υψηλός ο πυρετός…
-        Μα σας λέω…έχει πάρει πονστάν πριν μια ώρα, γι’ αυτό δεν είναι 40 και κάτι, όπως συνέβη την Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη, την Πέμπτη… τι μου λέτε τώρα;
-        Εγώ, ΔΕΝ κρίνω επείγον αυτό το περιστατικό, να πάτε σπίτι σας!!
-        Μα…τι να κάνω σπίτι μου; Το παιδί μου, ΔΕΝ  είναι καλά σας λέω, τι μου λέτε τώρα;
-        Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με το παραμικρό, εδώ είναι νοσοκομείο, να φύγετε, να πάτε στον γιατρό σας και νάρθετε αύριο το πρωί.!
-        Μα….να είμαστε και λίγο άνθρωποι…Στ’ αλήθεια θα μας διώξετε, είσαστε καλά; (εδώ ανεβαίνει ο τόνος της φωνής). Θέλω να μου δώσετε εγγράφως αυτό που μου λέτε! Με το όνομα και την υπογραφή σας...

Η γιατρός, χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό, γράφει και υπογράφει την εξής ιατρική γνωμάτευση:

16/6/11, ώρα 21:20
«Το πρωί, το είδε ο παιδίατρός του και προσήλθε το απόγευμα για επανεξέταση χωρίς  συμπτώματα. Συνεστήθη να προσέλθει αύριο για κλινική και εργαστηριακή εξέταση την επόμενη ημέρα, πρωινή ώρα.

(ακολουθεί σφραγίδα & υπογραφή)

………………………..

Το παιδί επανήλθε στο νοσοκομείο αργότερα μέσα στην νύχτα, και εισήχθη (από άλλον εφημερεύοντα γιατρό), ως επείγον περιστατικό με  οξεία λοίμωξη.  Τις επόμενες ημέρες διαπιστώθηκε πυελονεφρίτιδα και ουρολοίμωξη και νοσηλεύτηκε για έξη ημέρες. Τα σχόλια ,δικά σας…

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Στην παιδική χαρά



Διαβάζω το βιβλίο μου. Είμαι στην παιδική χαρά, και διαβάζω το βιβλίο μου. Κάπου-κάπου ρίχνω μια ματιά στην μικρή  που παίζει ήσυχα με τα χώματα. Δεν ξέρω τι σκέφτομαι,  μπερδεμένα πράγματα κυκλοφορούν στο μυαλό μου. Μια κοιτάζω τον ορίζοντα, εκεί στην άκρη της λίμνης, μια την σελίδα του βιβλίου με τον μελαγχολικό ήρωά του, και μια μέσα στο μυαλό μου, όπου επίσης σκούρα πράγματα κυκλοφορούν. Απόγευμα Σαββάτου, «λίγα τα παιδάκια που βγήκαν για παιχνίδι», λέω μέσα μου. «Καλύτερα έτσι ,είναι πιο ήσυχα», παρηγοριέμαι. Ξανά-σκύβω στις σελίδες του. Φυσάει ένα αεράκι, όσο χρειάζεται απαλό, για να μην ενοχλεί την στιγμή. Από το βουνό έρχεται, και κάνει την λίμνη να έχει ένα κυματισμό, τόσο απαλό, που μοιάζει με ύφασμα μεταξωτό, ριγμένο στο πάτωμα. Προσπαθώ να θυμηθώ την λέξη,... «φρικίασμα», ναι, σαν ρίγος από πυρετό, αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει. Ένα κορίτσι, ανόρεχτα κουνιέται στην μεγάλη κούνια. Πιο πολύ σκέφτεται, παρά το διασκεδάζει. Ο επαναλαμβανόμενος μεταλλικός ήχος της αλυσίδας,  μπερδεύεται με το αεράκι που φυσάει στο φύλλωμα των δέντρων,  και τον ήχο του νερού. Τι να σκέφτεται ένα  έφηβο κορίτσι στην μετά-μεσοπρόθεσμο- εποχή, αναρωτιέμαι. Η δική μου συντροφιά, ευτυχώς, μόνο χαμογελάει. Έχει γίνει σχεδόν ένα με τα χώματα, «θα μας σκοτώσει η μάνα σου», σςςςςς… μου κάνει νόημα συνωμοτικά, με το δάχτυλο στο στόμα, «δεν θα της το πούμε»,… χαμογελάω και εγώ, ξέρει και ξέρω, ένα παιχνίδι ευτυχίας παίζουμε, ευτυχώς αληθινό, δεν υπάρχουν μυστικά, αγάπη μόνο και αυτή ίσως  μας σώσει…