Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Αγάπη:

Δύο.

Και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο.Ώρα 12 και κάτι μετά τα μεσάνυχτα.Χαζογελούσα με την φίλη που μου έκανε παρέα εκείνο το Σαβατόβραδο.Στην χαλαρή ατμόσφαιρα της βραδιάς δεν με ξάφνιασε ο ήχος του.Απάντησα,ο αδερφός μου,με αδιάφορη φωνή μου ανήγγειλε πως ένοιωσε έναν ξαφνικό πόνο στο στήθος και πήγαινε οδηγώντας στο νοσοκομείο. «Μην ανησυχείς» μου είπε, «δεν είναι τίποτα το σοβαρό,αν θέλεις έλα από εκεί και εσύ».Τον πίστεψα,έτσι ήθελα, πήρα την φίλη μου μαζί και οδηγώντας και εμείς φτάσαμε στο νοσοκομείο.Ήταν μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη.Μπήκαμε μέσα  στο κτίριο με μια ελαφρά ανησυχία.Η αίθουσα αναμονής ήταν ζεστή και μύριζε απολυμαντικό.Τα πιο σπουδαία πράγματα στην ζωή μας έρχονται στα ξαφνικά.Έτσι και τούτο.Τον είδα να βγαίνει από τα εξωτερικά ιατρεία καθισμένο στο καροτσάκι, «εσείς είστε η  αδερφή του; Ελάτε μαζί μας» ακούστηκε να λέει ο νοσοκόμος και κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ.Από  αυτό το σημείο και μετά ο χρόνος σταμάτησε.Θυμάμαι τον εαυτό μου έξω από την εντατική,την καρδιολόγο γιατρό να μου εξηγεί πως πρόκειται για «οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου» και πως «αν θέλετε να ειδοποιήσετε κάποιον για τις επόμενες κρίσιμες ώρες» και  ακόμα νομίζω πως πρόκειται για ένα θολό όνειρο.Στις στιγμές  που ακολουθήσανε,κάτι νεκρώθηκε μέσα μου.Η ανόητη βεβαιότητα πως «δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα αυτό» φυσικά δεν υπήρχε,ξαφνικά ένοιωσα πως λύγιζα από ένα βάρος αβάσταχτο,και πως εδώ που  στάθηκα δεν είχα ποτέ ξαναβρεθεί.Όλες οι λεπτομέρειες της ζωής μου,έχασαν ξαφνικά την όποια σημασία τους.Το μόνο που  με απασχολούσε, ήταν η ανάσα του που έβγαινε δύσκολα  και οι σκασμένες φτέρνες του που ήθελα τόσο να χαϊδέψω και δεν μπορούσα.Η νύχτα ,που έδωσε την θέση της στην ημέρα που ακολούθησε, κύλησε ευτυχώς ήσυχα.Το κλάμα που μου περίσσευε το εκτόνωσα σαν βρέθηκα μόνη το χάραμα στο αυτοκίνητό μου,Ούρλιαζα από θυμό,απελπισία και φόβο.Στις προσευχές μου εκείνης της ώρας  , ένοιωσα την ανάγκη της θυσίας.Έπρεπε κάτι να θυσιάσω,κάτι να υποσχεθώ με κάποιον τρόπο να βοηθήσω για να πάνε όλα καλά.Ορκίστηκα για χάρη του να μην ξανακαπνίσω  ποτέ ….

10 σχόλια:

  1. Με κάνεις να ντρέπομαι, γιατί καταπάτησα έναν παρόμοιο όρκο...
    Τότε...

    Καλημέρα κοριτσάκι μου!
    Ενα φιλί από μια ανόητη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μου θυμισες μια ταινια, το ''τελος μιας υποσχεσης'', ερωτικη και υπεροχη τουλαχιστον ως προς μισο της..

    σ αυτη την ταινια λοιπον, υπαρχει ενα παρανομο ζευγαρι, τρελλη αγαπη κι ερωτας και παθος, κι οταν αυτος για καποιο λογο πεφτει απο καποιο υψος και χανει τις αισθησεις του, αυτη ορκιζεται πως αν γινει καλα, δε θα τον ξαναδει ποτε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπόσχεση σε σένα... τάμα στον άγνωστο θεό, έτσι είναι ... ελπίζω όλα να πήγαν καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έρχονται κάποιες στιγμές που ισορροπούμε χαμένοι στο κενό ίσως μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε πόσο ασήμαντοι είμαστε...
    Στιγμές που προσπαθούμε να πιαστούμε απελπισμένα από κάπου, που κάνουμε τάματα, δίνουμε, όρκους και υποσχέσεις, πιστεύουμε στα ανεξερεύνητα...
    Μέχρι που η ζωή ξαναβρίσκει τους γνώριμους ρυθμούς της και μας παρασύρει στη ρότα της ελπίζοντας πως δεν θα μας ξανατύχει το αναπάντεχο.
    Καλό σ/κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αντιγόνη μου,
    και εγώ το ίδιο έκανα...χρειάστηκε να τον ξαναθυμηθώ ένα χρόνο αργότερα,τότε που τα "ξαναχρειάστηκα!"
    Φιλι-αγκαλιά-χαμόγελα...
    Πολύ-πολύ σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στέλλα μου,
    Εκπληκτική ταινία...Όταν την είχα δει (τότε...) δεν μπορούσα να καταλάβω,ή μάλλον να αποδεχτώ...ολόσωστος ο συσχετισμός σου φιλενάδα,πολύ σε χαίρομαι :))
    Φιλί και καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καπετάνισσα,
    Καλησπερίζω με χαρά...Ευτυχώς όλα εξακολουθούν να είναι καλά!Πολλά ευχαριστώ για την επίσκεψη...
    Την καληνύχτα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λύκε,
    Αχ πόσο εύκολα ξεχνάμε...Ευτυχώς ή ίσως και όχι...
    Αυτή η ζωή,πόσο θαυμάσια μας παρασύρει...
    Καληνύχτα,καλή βδομάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μερικές φορές όταν συνειδητοποιώ το πόσο αγαπώ την αδερφή μου και τον αδερφό μου, έρχονται δάκρυα στα μάτια μου. Η αδερφική σχέση είναι από τις πιο ανεξηγήτες αλλά ταυτόχρονα ευλογημένες σχέσεις που γεννά η φύση μας ως άνθρωποι.
    Ακόμη κι όταν οι χαρακτήρες είναι τόσο διαφορετικοί.

    Εξαιρετικό το κείμενό σου. Σε φιλώ!
    Καλησπερένια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. κοπέλα με το καναρινί,
    Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις!Οι αδελφικές αγάπες,έχουν και αυτές να ξεπεράσουν συμφέροντα και εγωισμούς...Αν το καταφέρουν όμως,ε τότε είναι θαυμάσιο συναίσθημα τελείως ανυστερόβουλο!
    Τα φιλιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...