Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

«Ζήλεια μου…»


Όταν τους γνώρισα,είπα μέσα μου:Να ένα ευτυχισμένο ζευγάρι!Πολύ κεφάτοι, με μια καταπληκτική αίσθηση χιούμορ μεταξύ τους, γελούσανε και αλληλοπειραζότανε με τέτοια άνεση που με ξάφνιασε.Μαθημένη εγώ στην αυστηρότητα και την λιτή οικειότητα που επικρατούσε στο σπίτι μου, όπου τα αστεία ήτανε πολύ σπάνια, ξαφνιαζόμουνα ευχάριστα.Στον πρώτο τους καυγά που  ήμουνα παρούσα,γέλασα,γιατί το πέρασα για αστείο.Η Μαιρούλα, έτσι  λέγανε την πεθερά μου,αγνώριστη με παραμορφωμένο από πάθος το πρόσωπό της, ωρυότανε και κατηγορούσε τον  σύζυγό της Αποστόλη, πως την απατούσε με την γειτόνισσα της διπλανής πόρτας. Ο καλός μου…Χωρίς στοιχεία,έτσι απλά γατί την καλημέρισε!Το γεγονός,πρώτον της «απιστίας» και δεύτερον του απροκάλυπτου και χωρίς ενδοιασμούς καυγά μπροστά σε τρίτους,μου προξενούσε κατάπληξη…Οι δικοί μου γονείς δεν είχανε τέτοιου είδους διαφορές ποτέ απ’ όσο θυμάμαι. Το μόνο που τους απασχολούσε ήταν η βιοπάλη και η αυστηρότητα στην ανατροφή των παιδιών τους,οι καυγάδες τους άλλα θέματα αγγίζανε πολύ διαφορετικά από αυτά που εξιστορώ.Καταλαβαίνετε λοιπόν πως μου ήτανε αρκετά δύσκολο να επεξεργαστώ αυτό που έβλεπα μπροστά μου.Μόνο σαν αστείο μπορούσα να το δώ…Μα μόνο αστείο δεν ήτανε! Το γεγονός επαναλαμβανότανε σε τακτά διαστήματα και με μια συχνότητα που με κλόνιζε. Την μία η αντίζηλος ήτανε μια μακρυνή  (και όμορφη) χωρισμένη εξαδέρφη της, την οποία έβλεπε στο μπαλκόνι ο Αποστόλης,κάθε που πήγαινε να πιει το καφεδάκι του στο σπίτι της αδερφής του.Την άλλη η υπάλληλος του super market της γειτονιάς με την οποία ο καλόκαρδος αυτός άνθρωπος  αντάλλασε καθημερινά μια πρωινή (ή και απογευματινή)καλημέρα. « Μα είσαι με τα καλά σου βρε Μαιρούλα; (έτσι την αποκαλούσανε όλοι, της άρεσε πολύ…) Είναι δυνατόν αυτός ο άγιος άνθρωπος να σε  απατά; Σύνελθε χριστιανή μου ,τον έχεις φάει στους καυγάδες!» «Δεν ξέρετε εσείς» ήτανε η μόνιμη επωδός της, «έχω τραβήξει εγώ….τότε στην Θεσσαλονίκη…που να σας τα λέω!» Ποτέ δεν μας τα είπε φυσικά και τι να έλεγε άλλωστε, ο Αποστόλης ήτανε στ αλήθεια άγιος άνθρωπος που πρώτον την υπεραγαπούσε και δεύτερον δεν ήθελε ποτέ να της χαλάσει το χατήρι.Ίσως να κολακευότανε και λιγάκι και γιαυτό δεν της είχε «κόψει τον βήχα» ποτέ για όλους αυτούς τους ανόητους καυγάδες. Κρυφογελούσε μόνο και της έλεγε: «Είσαι μεγάλο χαζογύναικο» και αυτή ήτανε η πιο βαριά κουβέντα που της είχε ποτέ απευθύνει.Χαμογελούσε και με τα ανήψια του στην επαρχία που βρίσκανε αφορμή κάθε που την συναντούσουνε να την πειράξουνε και να την τσιγκλίσουνε λέγοντας της: «Για πες θειά Μαιρούλα….τι κάνει ο θείος Αποστόλης με την όμορφη γειτόνισσα;» Μπορείτε να φανταστείτε την συνέχεια!Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Αποστόλη. «Τι ξέρουν τα παιδιά που δεν το ξέρω εγώ;Για να μιλάνε κάτι θα πήρανε χαμπάρι!» ξεφώνιζε…Και έτσι η ζωή προχωρούσε αργα-αργά με την παθολογική ζήλεια της Μαιρούλας, να αποτελεί μια βάρβαρη αλλά χαριτωμένη πινελιά στην κατά τα άλλα ήσυχη ζωή τους.Κάποια στιγμή ο πεθερός μου Αποστόλης, αρρώστησε βαριά και μετά από παραμονή ενός μήνα στον Ευαγγελισμό πέθανε σε μια ηλικία που μπορούσε αξιοπρεπώς να χαρακτηριστεί προχωρημένη.Η δύστυχη Μαιρούλα έχασε τον κόσμο από τα πόδια της.Τον έκλαψε με την ψυχή της καθώς έσφιγγε με λύσσα τα δόντια της κάθε που σκεφτότανε πως τώρα πια δεν θα μπορούσε να τον ελέγχει!Μήνες αργότερα βρήκε να στολίζει τον τάφο του μια γλάστρα με κόκκινα τριαντάφυλλα.Η ανηψιά της που την συνόδευε ήτανε εκείνη που αντιμετώπισε την καταιγίδα με το όνομα «ζήλεια της Μαιρούλας».Ψύχραιμη,την άφησε να τελειώσει και της έκοψε την λαλιά καθώς της ανακοίνωσε την λύση του προβλήματός της. «Θειά Μαιρούλα» της είπε, «έχεις απόλυτο δίκιο! Μα μόνο έναν τρόπο έχεις να σταματήσεις τον θείο Αποστόλη από τις μουρνταριές του…Να πας εκεί που είναι και να τον αναχαιτήσεις !Τι λες ;» Δεν είπε...Δεν απάντησε καν…Ούτε που ξέρουμε τι σκέφτηκε…Ξέχασε οτιδήποτε αφορούσε το θέμα ζήλεια και δεν ξαναμίλησε ποτέ γιαυτό…Αυτό που λένε «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι;Καμμία σχέση!Εδώ υπήρξε αντίστροφη πορεία.Δέκα χρόνια αργότερα πήγε να συναντήσει τον Αποστόλη της και ούτε που ξέρουμε αν η φοβερή  ζήλεια της θεραπεύτηκε, ή απλά  ξεκουράστηκε για λίγο και «ξανά προς την δόξα τράβηξε»,εκεί που τον ξανασυνάντησε ανάμεσα στα  «ουρί» του παραδείσου που σίγουρα θα είχε δίπλα του ο Αποστόλης καλός άνθρωπος καθώς ήτανε…


(Κλίκ στον τίτλο,και η Χαρούλα θα σας τραγουδήσει το αντίστοιχο τραγούδι!)

24 σχόλια:

  1. Η ζήλεια όταν δεν είναι παθολογική γίνεται αλατοπίπερο που νοστιμίζει τη ζωή των ερωτευμένων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε καλά...για τους ερωτευμένους λίγη,τόση δα ίσως και να είναι αναπόφευκτη!Για τους παντρεμένους όμως Λύκε μου;Άστο καλύτερα...
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το κουσούρι της μπορεί να αγάπησε και ο Αποστόλης.
    Γίνεται συνήθεια μη νομίζεις, μπορεί και να το διασκέδαζε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aπαπα, παθολογική ζήλεια...Συμβαίνει σε ελεύθερους και παντρεμένους, δεν έχει διακρίσεις...Ίσως διαφέρει λίγο στον τρόπο που εκφράζεται, και δεδομένου του προχωρημένου της ηλικίας των πεθερικών σου, έχει και την πλάκα του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. χεχεχε η ζήλεια μερικές φορές είναι αρρώστια..
    Στη συγκεκριμένη περίπτωση βγαίνει η αστεία πλευρά της..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βρε τον καημένο τον Αποστόλη!
    Και γω στο σπίτι μου ήμασταν όπως στο δικό σου, και τις προάλλες αρχίσαν στο κομωτήριο κάτι τέτοια και τις κοίταζα σαν ούφο...
    Ωραία της τα είπε όμως η κοπελιά!!!
    Για σου Αγράμπελη με τις ωραίες ιστορίες σου!!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λές βρε γιαγιά Αντιγόνη;Δύσκολα συνηθίζεται τέτοιο κουσούρι!Μια ζωή ένοχος για κάτι που δεν έκανες...Δεν γίνεται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Artanis,
    μακρυά από ζήλεια...Έχει καεί η γούνα μου που λενε και ξέρω!
    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ηφαιστίωνα,
    έτσι αστεία ήθελα να το πω!Την αγαπούσα την ζηλιαρόγατα βλέπεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σοφία μου,
    μετά την κουβέντα της κοπελιάς που λες,μόκο!Τέρμα οι ζήλειες..χαχαχα..μάλλον φοβήθηκε η καψερή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και μόλις σήμερα είχα μια αντίστοιχη κουβέντα....Αρρώστια Ντινάκι...αρρώστια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χμ, όταν υπάρχει εμπιστοσύνη η "ζήλεια" είναι χαριτωμένη.
    Όταν είναι παθολογική είναι αρρώστεια.

    Φιλιά θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δήμητρα,
    ΔΕΝ θέλω να μιλήσω στα σοβαρά γιαυτό το θέμα!Μεγάλη αρρώστεια όπως και συ τονίζεις...

    (μας έλειψες,το ξέρεις;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Thalasenia μου,
    ε ναι αυτές οι χαριτωμενιές καλές είναι κάπου κάπου...κάποιο δηλητήριο έχουν στην ακρούλα βέβαια...συνήθως δεν έχει σχέση με την εμπιστοσύνη.Δικές μας ανασφάλειες φανερώνει...
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όμορφα δοσμένο και νομίζω! Κι επίτηδες με αυτήν την ευχάριστη χαριτωμένη χροιά, έτσι δεν είναι;! (Ίσως παίζει ρόλο και η ηλικία εδώ).

    Εγώ καλή μου για την ζήλια θεωρώ πως

    -είτε, είναι παθολογική, οπότε και μεγάλος αγώνας απαιτείται και από τους δύο συντρόφους, ως προς την κατανόηση κι αντιμετώπισή της.

    -είτε, είναι η "δικαιολογημένη" των ερωτευμένων που βρίσκονται στην αρχή τους, οπότε και το χτυποκάρδι...

    -είτε, όντως σου την προξενεί ο άλλος με την στάση του και συμπεριφορά του. Θεωρώ πως εδώ, δεν έχει το πρόβλημα αυτός που ως εκ των πραγμάτων θα ζηλέψει, (όχι από εγωισμό της κτήσης)αλλά πως υπαίτιος είναι ο έτερος σύντροφος.
    Σε αυτήν την περίπτωση; Ας ήμασταν πιο προσεχτικοί ως προς την επιλογή μας. Γιατί χτυπούν κάποια καμπανάκια μέσα μας από την αρχή ακόμη, άλλο που εμείς κάνουμε πως δεν τα ακούμε.

    Ωχ, σε κούρασα. Να με συγχωρείς.
    υ.γ. Μ' αρέσει το ροζ λουλουδάκι στα δεξιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συγχωρεμένα όλα...μετά θάνατον.
    Κάτι ειναι κι αυτό.
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγράμπελη για άλλη μια φορά μας έκανες να προβληματιστούμε και να γελάσουμε συγχρόνως,υπέροχο αυτό που έγραψες ,όσοι την έζησαν και την ζούν στην καθημερινότητα τους ,όπως και αν την ονομάσουμε......η ζήλια είναι μια βασανιστική και ανυπόφορη.Φιλάκια και να γράφεις έτσι, σοβαρά θέματα με χιούμορ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. καθημερινές ιστορίες, καθημερινοί άνθρωποι, καθημερινά πάθη.....για αυτό είμαστε άνθρωποι άλλωστε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κοπέλα με το καναρινί φόρεμα,
    ολόσωστες οι επισημάνσεις σου συμφωνώ και στις τρεις!Για την τρίτη δε, έχω να προσθέσω πως παίζει τον ρόλο του και το ένστικτο του καθενός που μπορεί να "πιάσει" αόρατες προειδοποιήσεις...
    :)))
    ή μήπως φαντασίες και φόβους;Και τότε να δείς που πάνε οι "χαριτωμένες χροιές"!

    ουφ...

    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Faraona,
    η συγκεκριμένη πάντως ουδόλως ενδιαφερότανε για την συγνώμη..Είχε βλέπεις τόσο δίκιο!
    :)))
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλησπέρα επισκέπτη χωρίς όνομα...Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ειρήνη μου,
    ιστορίες καθημερινής τρέλας..ασταμάτητα συμβαίνουν γύρω μας...
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Οταν αυτός πέθανε,ίσως απο το μυαλό της να πέρασε αστραπιαία πόσο άσχημα του είχε φερθεί δεν ξέρω
    δεν είναι καλό μέσα στο ζευγάρι να υπάρχει έλειψη εμπιστοσύνης.
    φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μπα...δεν καταλάβαινε από τέτοια αγάπη μου...Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν και το πιστεύουν ακράδαντα,πως έχουν απόλυτο δίκιο,γιατί βαθειά μέσα τους κυριαρχεί απέραντος,αθεράπευτος,τεράστιος εγωισμός...Ξέρω τι σου λέω...
    :(
    τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...