Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

2010


Ξέρω..."πήξαμε" στις ευχές...Μα δεν μπορώ να αντισταθώ σε άλλη μία!Αυτός ο χιονάνθρωπος φτιαγμένος για τα παιδιά,με την αισιοδοξία που δανείζεται από αυτά ας μας ευχηθεί για το νέο έτος,με την προτροπή να κρατήσουμε την αθώα ματιά μας και να χαρούμε με τους ανθρώπους μας μέρες που είναι...


Καλή χρονιά να έχουμε!




Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Μια όμορφη ανάμνηση…



Ο μπάρμπα Γιάννης, ήτανε ο τελευταίος τεχνίτης της παραδοσιακής βάρκας στα μέρη μας. Ένας άνθρωπος της λίμνης. Έζησε κοντά στο νερό, μέσα στο νερό, για το νερό. 

 
Είχε αυτήν σοφία που έχουνε οι άνθρωποι που δουλέψανε πολύ, και μιλήσανε λίγο στην ζωή τους. Πίναμε τσίπουρο μαζί του στο μπαλκονάκι της καλύβας του, και γέλαγαν τα μάτια του και η ψυχή του! Αυτό είναι το «δάκρυ της Παναγίας» μας έλεγε καθώς το κατάπινε αργά-αργά. 



Ο μπάρμπα Γιάννης ,δεν υπάρχει πια Και μείς νοιώθουμε τυχεροί που τον γνωρίσαμε κάποτε, έστω για λίγο, αυτόν και την εξαιρετική τέχνη του.


Σήμερα, βρεθήκαμε τυχαία  εκεί που κάποτε έζησε, τον ξαναθυμηθήκαμε, μελαγχολήσαμε και νοσταλγήσαμε συνάμα, φωτογραφίζοντας  την γειτονιά του…


Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Μια νύχτα "μαγική"




Απόψε, είναι μια νύχτα μαγική! Τραγουδάμε τα κάλαντα! Κι εγώ θυμάμαι τότε που ήμουνα παιδί, και βγαίναμε στις γειτονιές νυχτιάτικα…
…………………

Εκείνα τα χρόνια, το κρύο «μεγάλο» ήτανε. Χιόνι έπεφτε πολύ και τα πόδια μας, μέσα στις λαστιχένιες μπότες που με το παραμικρό τρύπαγαν, μονίμως βρεγμένα και παγωμένα ήτανε. Αυτό βέβαια  δεν μας αποκαρδίωνε και ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο για να τριγυρίζουμε στις γειτονιές παίζοντας χιονοπόλεμο και «γλύστρες» στις κατηφοριές ,τα δύο αγαπημένα μας παιχνίδια.
Καθώς λοιπόν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, η μεγάλη μας χαρά και έξαψη, ήτανε για τα κάλαντα! Ξημερώματα έπρεπε να τα «πούμε», αυτό ήτανε το σωστό, και για αυτό προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να αποσπάσουμε την υπόσχεση (από τις μανάδες μας κυρίως) πως ναι, φέτος είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μπορούμε να συμμετέχουμε στην παρέα, που θα τραγουδούσε τα κάλαντα ξυπνώντας τους κοιμισμένους νοικοκυραίους. Και σαν παίρναμε τη υπόσχεση νοιώθαμε τέτοια ικανοποίηση που ψηλώναμε θαρρείς δέκα πόνους παραπάνω.
 Μέσα στο κρύο χειμωνιάτικο ξημέρωμα όλη η παρέα, ένα νοιώθαμε να είμαστε, έτσι καθώς φοβόμασταν και λιγάκι, μικρά παιδιά που ήμασταν. Και τραγουδάγαμε με τις φωνούλες μας τις παιδικές με την συνοδεία των σκυλιών που γαυγίζανε και κείνα, και οι πόρτες άνοιγαν για να μας «κεράσουν» με χαρά οι περισσότερες, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες που παρέμεναν κλειστές.
Κάπου στο ξημέρωμα, μετράγαμε και μοιραζόμασταν το ταμείο μας. Και καθώς η μέρα άρχιζε να φέγγει και η νύχτα έπαυε να μας τρομάζει, χωριζόμασταν και τρέχαμε ο καθένας προς την «αγκαλιά» του σπιτιού του με μια περηφάνια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας, και μια μεγάλη χαρά καθώς θα εξιστορούσαμε όσα μας είχανε συναρπάσει αυτό το όμορφο Χριστουγεννιάτικο ξημέρωμα…

……………………..

Περιμένω λοιπόν απόψε μέσα στην  νύχτα να ακούσω και πάλι τα κάλαντα, καθώς θα τα τραγουδάνε οι παρέες (όλο και πιο σπάνια βέβαια),και σας ορκίζομαι πως όποια ώρα και νάναι, θα ξυπνήσω και  θα βγώ στό μπαλκόνι μου να τους καλωσορίσω…

Να περάσετε τις γιορτές όπως λαχταράτε!!!

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Κάτι σαν γιορτή...


Το γιορτάσαμε και φέτος! Ποιος νωρίτερα ποιος αργότερα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο τώρα πια, 13 του μήνα μάλλον βρίσκεται σε κάθε σπίτι , για να μας θυμίζει πως έρχεται η  γιορτή, που στην καρδιά του χειμώνα  μας μιλάει για την γέννηση. Έτσι ,για να θυμόμαστε πως τα πάντα ξεκινάνε από την αρχή, και κανένα τέλος δεν έχει την δύναμη να μας  τρομάζει.








Το στολίσαμε και μείς το δεντράκι μας  με τα παιδιά να έχουν τον πρώτο λόγο  σε αυτή την μικρή γιορτή. Και ήτανε ένα όμορφο βραδάκι αυτό, με γέλια, φωνές και Χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια Και το χαρήκαμε με το παραπάνω για μια ακόμη φορά, με λίγο χιόνι στα γύρω βουνά (επιτέλους) και αρκετό κρύο μέσα στη πόλη!


Καλά Χριστούγεννα !



Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Μια «γλυκειά» ιστορία!




Με αυτόν τον ήλιο έξω πως μπορεί να φανταστεί κανείς πως μπαίνει ο Δεκέμβρης και έρχονται τα Χριστούγεννα; Όμως η αλήθεια είναι πως ναι, έρχονται …Αυτό προς το παρόν,το θυμίζουν οι βιτρίνες των εμπορικών μόνο,που άρχισαν να στολίζονται με Αϊ-Βασίληδες,και  (το να λάμπει ο ήλιος με τον αγαπημένο άγιο δίπλα) είναι τόσο παράταιρο,που μου σπάει τα νεύρα!

Όμως….και εγώ  για κουραμπιέδες ετοιμάζομαι.Και είναι τούτη η ετοιμασία, μια αγαπημένη συνήθεια ετών,που μυρίζει Χριστούγεννα! Και όχι μόνο γιατί  οι κουραμπιέδες είναι το γλυκό των Χριστουγέννων ,μα  επειδή μυρίζει και αγάπη,χριστουγεννιάτικη «απαίτηση» και αυτή. Η συνταγή,παλιά,της γιαγιάς.Και πολύ πετυχημένη,όπως όλοι ομολογούν καθώς με μεγάλη ευχαρίστηση τρώνε το γλυκό, που θυμίζει χιόνι,έτσι στολισμένο με την άχνη καθώς είναι.Απλή,όπως όλα τα όμορφα πράγματα τούτης της ζωής.Μα απαιτεί πιστή εκτέλεση. Δεν επιτρέπει απλοποιήσεις. Τα θέλει όλα, όπως τα ξέρει από παλιά.

Τα αμύγδαλα  ας πούμε…Πρέπει να ζεματιστούν ελάχιστα, όσο ακριβώς χρειάζεται, για να μπορούν να ξεφλουδίσουν εύκολα. Εδώ χρειάζεται και κάτι άλλο. Παρέα, κατά προτίμηση αγαπημένη. Για βοήθεια και για συζήτηση. Και επειδή αυτό κρατάει ώρα, τα αμύγδαλα καθώς ξεφλουδίζονται και ψιλοκόβονται, θα ακούσουν κουβεντούλες και μυστικά,χαρές και πίκρες, αγάπες και καημούς…Όλα αυτά θα γίνουν ένα, και θα αποτελέσουν το αόρατο υλικό για την  επιτυχία του γλυκού…

 Θα τους ζυμώσουμε λοιπόν με όσο μεγαλύτερη τέχνη γίνεται,θα προσθέσουμε την σωστή ποσοτητα υλικών και καθώς θα ζήτήσουμε από την βανίλια να χαρίσει μια στάλα από το υπέροχο άρωμάτης, θα ευχηθούμε για την επιτυχία τους…


Στην συνέχεια θα ξεχάσουμε κάθε δίαιτα. Γιατί όταν μοσχομυρίζει το σπίτι, καθώς οι κουραμπιέδες σιγοψήνονται στον φούρνο, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτόν τον πειρασμό. Αν δε έξω χιονίζει καθώς συμβαίνουν όλα αυτά, έ, τότε έχουν πετύχει μάλλον όλα!



(Και επειδή είναι νωρίς για να ευχηθώ καλά Χριστούγεννα,απλώς σας εύχομαι καλή 
βδομάδα…)



Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

ένας ακόμη περίπατος...



Ο σημερινός μου περίπατος τα είχε όλα! Γαλανό ουρανό και χρυσά φύλλα,ικανά από  μόνα τους να σε ξεσηκώσουν…





Το αεράκι που απουσίαζε,επέτρεψε να δημιουργηθούν υπέροχες αντανακλάσεις..Τέτοιες που να χάνεις τον νού σου,και όπως συχνά συμβαίνει και στην ζωή,να μην ξέρεις που είναι η πραγματικότητα και που η ουτοπία..



Ευτυχώς σου δείχνει τον δρόμο ένα σταθερό σημείο,όπως  ένα δέντρο,η ένα χέρι που σε κρατάει…




Και για να μην ξεχνιόμαστε,φθινόπωρο είναι,να και τα λουλούδια του!Χρυσάνθεμα…





Η όμορφη πόλη μας σε τέλεια αρμονία με το είδωλό της στον καθρέφτη…





Από το βυζαντινό της παρελθόν,ένα σημείο προσευχής για όποιον έχει την ανάγκη της…



Έ..μετά από όλο αυτό αν πώ πως δεν ήτανε όμορφα,ψέμματα θα πω….

Καλή βδομάδα νάχουμε!

της στιγμής...




Mερικοί συμβιβάζονται (;) μόνο με το φτερούγισμα της καρδιάς...


Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Είναι Νοέμβριος απόψε,και είναι ωραία...

Βραδάκι Κυριακής.Μιας Κυριακής που τελειώνει.Έξω κάνει κρύο...πολύ!Το σπίτι μέσα,ζεστό,ήρεμο,καθαρό!Λατρεύω αυτή την αίσθηση.Πάντα μετά από μια «εκστρατεία καθαριότητας»,στην είσοδο του χειμώνα που σκοπός της είναι να καθαρίσει το σπίτι από την σκόνη του καλοκαιριού,κάθομαι και το καμαρώνω! Μου αρέσει που όλα λάμπουν ,μυρίζουν όμορφα είναι τακτοποιημένα και στην θέση τους ,περιμένοντας τον χειμώνα που έρχεται καλπάζοντας…

***

Η Αρλέτα στο Δεύτερο τραγουδάει: «..κοίτα να ντύνεσαι καλά,κι έρχεται κρύο,εγώ δεν είπα πουθενά για μας τους δύο…»,οι @φίλοι μου στο facebook μου εύχονται «καλό μήνα» και γω χαίρομαι που τους «συνάντησα» και που υπάρχουν.Νοιώθω τόσο όμορφα,που ξεχνάω πως ο Νοέμβριος δεν είναι και ο πιο αγαπημένος μου μήνας,και αρχίζω να τον αγαπάω, αυτό το τόσο τρυφερό απόβραδο της Κυριακής …

Καλό μήνα σε όλους!

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Αγιοδημητριάτικο! :)


Τα χρυσάνθεμα στα μέρη μου,αγιοδημητριάτικα τα λέμε.Γιατί στην πλήρη άνθησή τους του Άη-Δημήτρη βρίσκονται.Εκείνα τα χρόνια, ο χειμώνας νωρίς ερχότανε και την ημέρα τούτη που σας περιγράφω, κρύο πολύ είχε.Όσα από αυτά σε γλάστρες μεγαλώνανε,η μάνα μου μέσα στο σπίτι τάπαιρνε για να ξεχειμωνιάσουν.Γέμιζε τότε ο χώρος με το άρωμά τους, και τα μάτια μας γεμίζανε και αυτά από τα χρώματά τους και την ομορφιά τους.

Το άρωμά τους,ποτέ δεν μ άρεσε αληθινά,μα πάντα με γοήτευε, και με προκαλούσε έτσι πικρή λιγάκι που μου έμοιαζε Ακόμη και τώρα,κάθε φορά που σκύβω να τα μυρίσω,μια περιέργεια έχω μήπως και άλλαξε αυτή η ξυνόπικρη μυρωδιά τους ,ή μήπως η δική μου όσφρηση άρχισε να την αγαπάει ...Πάντα φανταζόμουνα πως ο μοναδικός λόγος που ανθίζουν τόσο όμορφα στην καρδιά του φθινόπωρου και στο κατώφλι του χειμώνα,είναι για να ευχηθούνε χαμογελώντας χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα, λίγο πριν συννεφιάσει για τα καλά ο ουρανός για να υποδεχτεί τον χειμώνα.

Να ευχηθώ λοιπόν και 'γω για την γιορτή τους, σε δύο από τους πιο αγαπημένους @ φίλους που σήμερα γιορτάζουν....


Δημήτρη... Δήμητρα, χρόνια σας πολλά!!!

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Το χωριό,ανάμεσα στο στενό σημείο των βουνών...

Σαν σε όνειρο θυμάμαι τον θείο Μήτσο.Κάθε που ερχότανε στο σπίτι μας,στο ίδιο μέρος καθότανε και πάντα λυπημένος ήτανε.Έλεγα μέσα μου,πως κάτι πολύ κακό θα πρέπει να του συνέβη για να είναι τόσο δυστυχής.Έπινε το καφεδάκι που του ετοίμαζε η μάνα μου συζητώντας μαζί της σε μια γλώσσα που για μας τα μικρά ακαταλαβίστικη ήτανε,τόσο δεν μπορούσα νόημα να βγάλω.Σάββατο,κάθε Σάββατο γινότανε οι επισκέψεις.Την ημέρα αυτή,παζάρι μεγάλο γινότανε στο χωριό και ο θείος Μήτσος για τα τον ανεφοδιασμό της εβδομάδας ερχότανε καθώς εκείνα τα χρόνια,ούτε σούπερ μάρκετ μα ούτε και μπακάλικο στο χωριό του είχε.

Καθότανε λοιπόν στην άκρη του ντιβανιού ο άνθρωπος και μίλαγε με τις ώρες…Για την Ευτέρπη έλεγε,για τον χαμό της και για την αγάπη που της είχε, για το παιδί που χάθηκε μαζί της.Τα μάτια του τότε γεμίζανε νοσταλγία και κάτι σαν λύπη μεγάλη,τόσο, που γυαλίζανε στιγμές-στιγμές, και γω έλεγα πως θα ξεσπάσει σε κλάμματα μεγάλα.Μα τον έκοβε πάντα η μάνα μου.Καμωνότανε την αυστηρή και του φώναζε κιόλας,μα καθώς το κεφάλι της γύρναγε από την άλλη,έβλεπα εκεί μια σκιά στα μάτια της και μια απόγνωση.Ρώταγα τότε και γω να μάθω,μα κανείς σημασία δεν μου έδινε.

Σιγά-σιγά,καθώς τα χρόνια πέρναγαν αργά,(όπως περνάνε αργά τα χρόνια όταν παιδιά είμαστε,) οι επισκέψεις του θείου Μήτσου αραιώνανε,ώσπου κάποτε σταμάτησαν τελείως.Τον θυμόμουνα και αναρωτιόμουνα τι να του συνέβη,ρώταγα και την μάνα μα η απάντησή της η ίδια πάντα ήτανε Πως ο άνθρωπος, στο χωριό του ήτανε,και πολλές δουλειές αγροτικές που είχε, τον κρατούσανε εκεί.Μου γεννιότανε τότε πολλές απορίες και ονειρευόμουνα πως βρισκόμουνα στο χωριό του και τον έψαχνα,και κείνος καθώς με αντίκρυζε πολύ χαιρότανε και τις ώρες που συζήταγε με την μάνα μου νοσταλγούσε.Όμως στο χωριό του ποτέ δεν είχα πάει ,και η περιέργειά μου μεγάλη ήτανε να το γνωρίσω.Το όνομά του,παράξενο κάτι σαν ανάμεσα σε βουνά και χαράδρες, σαν στενό σημείο εσήμαινε.

Μα και η μάνα μου την ίδια νοσταλγία στα μάτια είχε κάθε που τον θυμότανε.Μου γεννιότανε η περιέργεια τότε,και έλεγα μέσα μου πως δεν μπορεί κάποτε θα τον αποζητήσει και η ίδια και θα τον προσκαλέσει ξανά ,να μιλήσουνε για την Ευτέρπη και για το παιδί, που μαζί της χάθηκε.Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ,και γώ έμενα να φαντάζομαι το χωριό του, στο στενό πέρασμα των βουνών, και το σκυμμένο γκρίζο του κεφάλι στο ντιβάνι, δίπλα στην σόμπα καθισμένο.

Την Ευτέρπη, θεία της μάνας μου,την γνώρισα πολύ αργότερα.Γυναίκα πιά ήμουνα,πολλά χρόνια είχανε περάσει, και στην χώρα μας είχανε αρχίσει να επιστρέφουνε πολλά από τα «χαμένα παιδιά της»,που σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους μετά τον εμφύλιο.

Τότε έμαθα και την ιστορία της.Αντάρτισα στο βουνό καθώς ήτανε,με την υποχώρηση αναγκάστηκε να φύγει,και φεύγοντας να πάρει μαζί και το παιδί της.Ο άντρας της,ο θέιος Μήτσος,αρνήθηκε να την ακολουθήσει,υπακούοντας σε νόμους δικούς του που άγνωστοι για μένα παραμείνανε.Στην ξένη χώρα που την δέχτηκε,έκανε μια νέα οικογένεια και προσπάθησε να λησμονήσει τον πόνο της απώλειας .Πολλά χρόνια αργότερα,συναντήθηκε μαζί του για μια ώρα,και μάλλον σαν ξένοι κοιταχτήκανε αφού δεν είχανε τίποτα να τους ενώνει πιά…

Το χωριό του θείου Μήτσου στα χρόνια που ήρθανε ερήμωσε τελείως καθώς η αστικοποίηση του πληθυσμού έκανε το «θαύμα» της.Πέντε σπίτια όλα κι όλα απομείνανε,με μόνο το ένα να κατοικείται από έναν κάτοικο, και αυτόν «καλοκαιρινό». Μα ή ομορφιά του τόσο μεγάλη είναι που η ανάσα σου κόβεται καθώς το πλησιάζεις και το συναντάς,εκεί στα στενά των βουνών ανάμεσα, με τα χίλια χρώματα του φθινοπώρου να ζωγραφίζουν τις πιο όμορφες εικόνες,καθώς σναγωνίζονται με το χρώμα του ουρανού, το γκρίζο των βράχων και το σταχτί της πέτρας από την οποία τα σπίτια χτίζονταν κάποτε……

(Με αφορμή την ταινία του Παντελή Βούλγαρη,Ψυχή Βαθειά)

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Ένας χρόνος μαζί σας!

Ένας χρόνος σ' αυτά τα ψηφιακά δωμάτια γεμάτα ανθρώπους,που οι φωνές τους δεν ακούγονται,παρά μόνο στον νού και ίσως στην καρδιά μας,που ο γραφικός χαρακτήρας εννοείται μόνο και που καμμιά τόλμη δεν θέλουν οι σκέψεις μας παρά μόνο του εαυτού μας!
Φθινόπωρο ήτανε,πέρσυ τέτοιον καιρό που έκανα την πρώτη μου ανάρτηση και που για να πάρω μάλλον την απαραίτητη δύναμη πριν την εκκίνηση, την αφιέρωσα σε δύο από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα,τα οποία ένα χρόνο μετά μερικοί από σας, τα γνωρίζετε πιά...
Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, που άλλαξε ένα κομμάτι της ζωής μου, γνώρισα φίλους που μου ζεσταίνουν την καρδιά και τον νού,θαύμασα σκέψεις ξεχωριστών ανθρώπων,είδα "εικόνες" που με κάνανε να "πονέσω" από την ομορφιά τους...
Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ για όλα αυτά που μου @χαρίσατε!

..στιγμούλες!

Την τελευταία βδομάδα,τρέχω χωρίς να προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ.Και όσο για την κούραση,δεν το συζητάω...ύπνο από τις δέκα!
Χθές όμως, έκλεψα μια ώρα και πήγα για φαγητό, κάπου έξω με ένα από τα πιό αγαπημένα μου πρόσωπα!Και ήταν όμορφα...Όλα! Και το φαγητό,και ο ήλιος, και η παρέα...
Και αυτό το διάφανο λουλούδι που φωτογράφισα στον κήπο όπου φάγαμε!

(Ίσως και νάναι από τα τελευταία του καλοκαιριού,μιά και λένε πως από Δευτέρα χαλάει ο καιρός δραματικά....)

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

...σκέφτομαι



Σκέφτομαι αυτό που μαθαίναμε στο σχολείο," ενός κακού μύρια έπονται",θυμάμαι αυτά που λέγανε οι μάνες μας,"θα τριτώσει το κακό",και λέω:
Μετά από όλα αυτά, δεν μπορεί θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα!
Και επειδή,ένας φίλος με πλήγωσε,άλλος ένας με απογοήτευσε πολύ και το ξέρει καλά, και ας κάνει τον ψόφιο κοριό...
Ως εδώ 2 τα κακά...ήρθε και μια παλιο ίωση να με αποτελειώσει!Το ξέρουμε δα,πως αν μας βρει χαλαρούς,οτιδήποτε μας γονατίζει.
Ευτυχώς τώρα που σας γράφω είμαι καλά,στο σπίτι όμως και αναρρώνω.Και έγινα γρήγορα καλά,γιατί με "αγκαλιάσανε",μου είπαν σ'αγαπώ,μου δώσαν ένα χάδι και ένα φιλί,πολύ αγαπημένοι μου φίλοι και @ φίλοι!
Θα ξεχάσω όλα τα άλλα λοιπόν!
Ως πολύ ευαίσθητη ψυχή λοιπόν που είμαι,(τρομάρα μου!) ,βάζω και ένα λουλουδάκι να μου ομορφήνει το ποστ!


Καλό απόγευμα!!!


Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

να η πίκρα...


Η αθωότητα που αγαπούσα
χάθηκε μες στη νύχτα!
Και απόμεινε να με κοιτά,μια "αντιπαθητική σκύλα..."
Λούφαξα αιμορραγώντας,στην σπηλιά μου μέσα,ψάχνοντας την απάντηση.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Φθινοπωρινό...


Σήμερα αποχερέτισα το φετινό καλοκαίρι,ένα καλοκαίρι χρωματιστό και φωτεινό,όπως όλα άλλωστε...

...που όμως δεν έγινε δικό μου,δεν το χάρηκα αρκετά και ας το περίμενα τόσο! Ας είναι...

Μου μοιάζει με ανθρώπους που αγγίξανε την ζωήμας,μοιάσανε νάναι δικοί μας,περάσαν δίπλα μας στάθηκαν κοντά μας...τους χαμογελάσαμε,τα μάτια μας ζεστάθηκαν...

Μα...όπως και το φετινό καλοκαίρι έτσι και κείνοι δεν ήτανε για μας...περάσανε και αγγίζοντας μας ανάλαφρα σαν χάδι,μας έκαναν να ριγήσουμε...και χάθηκαν στο ποτάμι της ζωής.

Καλό φθινόπωρο!

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

...το ποτάμι,που δίπλα του μεγάλωσα...

Στις όχθες του μεγάλωσα.Το σπίτι μου,δίπλα του σχεδόν βρίσκεται.Χειμώνα-καλοκαίρι,μόνιμη συντροφιά μας ο ήχος του.Όταν έβρεχε ψηλά στα βουνά τα νερά του,κατέβαιναν ορμητικά και θολά,κουβαλώντας ξύλα.πολλες φορές και πνιγμένα ζώα.Τα ξύλα τα μάζευαν οι νοικοκυρές,πολύτιμα αποκτήματα εύκολα συγκεντρωμένα, καθώς η θέρμανση τότε με ξύλα στις σόμπες γινότανε.Έτσι γεννήθηκε και η φράση"το ποτάμι,δεν κατεβάζει κάθε μέρα ξύλα" εννοώντας πως δεν υπάρχουν συχνά ευκαιρίες στην ζωή.
Μα η μεγάλη μας χαρά,το καλοκαίρι ήτανε.Τότε που όλη μέρα πλατσουρίζαμε στα νερά του,κρυφά ή φανερά από τις μανάδες μας.Σιγομουρμούριζε,και μας προ(σ)καλούσε να τρέξουμε για δροσιά και παιχνίδι!
Κάθε μεσημέρι όταν ο ήλιος έκαιγε και στο σπίτι σιωπητήριο εσήμαινε για τον απογευματινό ύπνο,όσο να περάσει η κάψα η πολλή και να δροσίσει το απογευματινό αεράκι,το σκάγαμε στα κρυφά, αφήνοντας τους άλλους να κοιμούνται, και με τους φίλους μας στα νερά του δροσιζόμασταν.Και ποτέ δεν καταφέρναμε εγκαίρως να επιστρέψουμε!Πάντα οι μανάδες μας ξύπναγαν πρίν τον γυρισμό μας,ο καυγάς απαραίτητος ήτανε και οι ξυλιές επίσης...Μα τίποτα δεν μπορούσε να μας αποσπάσει από εκεί!Η γοητεία του νερού,απόλυτη και απαιτητική,μας προ(σ)καλούσε στην ίδια αταξία πάντα.
Αυτό,(και πολλά άλλα),ήταν το "ποτάμι" που μεγάλωσα.Τώρα δεν υπάρχει πια!Μπουλντόζες στον βωμό της εξέλιξης ξερίζωσαν τα δέντρα, που τόσα μας μυστικά κρύβανε στις φυλλωσιές τους,για να κατασκευάσουν το καινούριο γεφύρι που θα συνοδέψει τις ζωές άλλων παιδιών που θα γεννηθούν δίπλα του.Εκεί που κάποτε ψυθύριζαν οι λεύκες το τραγούδι τους,και οι πεταλούδες του νερού ακούμπαγαν για να ξεκουραστούν,τώρα μηχανήματα με εκκωφαντικό θόρυβο εργάζονται για την εξέλιξη!

Δίκοπο μαχαίρι ο πολιτισμός...





Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

το δάσος





Βρέθηκα στον Όλυμπο,τις μέρες που στη Αθήνα μαίνονταν οι φωτιές.Από την μια μεριά,η στενοχώρια για τις καταστροφές,και από την άλλη η μεγάλη αγαλλίαση που νοιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι στο δάσος.Ο άνθρωπος λέω,πρέπει συχνά να αγκαλιάζει τα δέντρα και το πράσινο,όχι μόνο για περίπατο,μα για καθαρά θεραπευτικούς λόγους.Νοιώθω,κάθε που είμαι εκεί,σαν να συναντώ τον Θεό,αν μου επιτρέπετε να το πω έτσι,που με ξεπλένει από τις "σκόνες" μου και με παραδίδει ξανά,ολοκαίνουργια και φρέσκια πίσω για να αντέξω τις περιπέτειες της ζωής μου.Λες και ξαναρχίζω από ένα σημείο,όπου όλα ήτανε καθαρά,όμορφα,αγαπημένα...και πόση δύναμη μου δίνει αυτό!
....

Οι φωτογραφίες για να δείτε και σεις με τα μάτια μου τις ομορφιές του δάσους και να νοιώσετε τις ανάσες του...

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

δεκαπενταύγουστος!




Απέναντι από το σπίτι που γεννήθηκα στο χωριό,υπάρχει ένα εκκλησάκι της Παναγίας.Όταν την μάνα μου την πιάσαν οι πόνοι της γέννας,όρθια μπροστά στο παράθυρο ήτανε,και μάλλον σε κείνη προσευχότανε για να πάνε όλα καλά.Μικρά παιδιά παίζαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας,οι φωνές μας γέμιζαν τον χώρο,και πάντα είχα την αίσθηση,πως πίσω από το παράθυρο,η Παναγία ήτανε,και μας νοιαζότανε χαμογελώντας με τις σκανταλιές μας και τα παιχνίδια μας.
Μεγαλώνοντας αργότερα,στην εκκλησία μέσα βρισκόμουνα κάθε Κυριακή,πλήττοντας και νυστάζοντας ,μιας και αναγκασμένη από το σχολείο ήμουνα.Μα όταν την εικόνα της Παναγίας δίπλα στο ιερό χάζευα,νόμιζα πως μόνο εμένα κοίταζε στα μάτια,όπου και να στεκόμουνα,και η μυστική μας συννενόηση,μόνο για μας τις δυό ήτανε.Ένοιωθα τότε μια βαθειά περιέργεια και αναρωτιόμουνα αν συνέβαινε το ίδιο και σε άλλους,μα ντρεπόμουνα κιόλας να ρωτήσω,μήπως και με κοροιδέψουνε.
Μα εκείνο που πιο πολύ απ΄ολα αγαπούσα, ήτανε το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου!Το χωριό όλο από την παραμονή,σαν σε έξαψη βρισκότανε.Η πλατεία,ετοιμαζότανε από την παραμονή για την γιορτή,άνοιγε ο χώρος,ασπρίζανε οι τοίχοι,όλα νοικοκυρεμένα,καθαρά, και όμορφα!Το βράδυ,τα τραπέζια όλα στην θέση τους ήτανε,καθώς και οι γύφτοι μουσικοί,με τα κλαρίνα και τα κρουστά τους.Γέμιζε τότε θυμάμαι το χωριό,με χωριανούς που ήτανε σκόρπιοι σε όλον τον κόσμο,σε Ελλάδα και εξωτερικό.Εκείνη την μέρα, λες και τάμα το είχανε να είναι και πάλι εκεί στα χώματα που γεννήθηκαν.Έφηβη, θυμάμαι να θαυμάζω τα όμορφα κορίτσια που από την Αμερική ερχότανε,ντυμένα διαφορετικά,πιο μοντέρνα από μας,αναστατώνοντας τα αγόρια του χωριού! Τα πειράγματα και οι αναστεναγμοί τους,μας έκαναν να γελάμε και ταυτόχρονα να ζηλεύουμε!
Αρκετά χρόνια αργότερα,μια τέτοια μέρα,σαν επισκέπτης πιά στο πανηγύρι μιας και είχαμε από χρόνια μετακομίσει στην πόλη,γνώρισα και τον μετέπειτα πατέρα του παιδιού μου.Σε μια παρέα βρεθήκαμε,όλη νύχτα θυμάμαι να γελάω με έκανε!Τον ερωτεύτηκα αμέσως...Είκοσι χρόνια αργότερα,ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.
Η εικόνα της Παναγίας,ή ίδια πάντα,στην ίδια θέση όπως και τότε,δεν κοιτάει πιά μόνο εμένα,όπως γινότανε τότε,στα χρόνια της αθωότητας.Όμως στα δύσκολα,όταν κάπου θέλω να ακουμπήσω τις αγωνίες μου,στην χάρη της προσεύχομαι και ζητώ δύναμη να πάρω.Και αν σας πώ,πως την δύναμη την παίρνω,ψέμματα δεν θάναι....


Χρόνια Πολλά για αύριο...